Korpus główny będący zasadniczą częścią pałacu wzniesiony na planie prostokąta, piętrowy przykryty dachem płaskim z attyką. Elewację frontową i tylną, siedmioosiową, poprzedzają tarasy ograniczone ozdobnymi balustradami. Elewacje frontową, będącą jednocześnie elewacją ogrodową poprzedza duży taras, ograniczony dwustronnie biegnącą balustradą, nad którym na czterech kolumnach wspiera się w strefie piętra balkon. Elewacje obiega rytm prostokątnych okien ujętych w proste obramienia i profilowane listwy nadokienne. Dwie przybudówki parterowe flankowane na narożach wieżyczkami zwieńczonymi krenelażem. Pałac otacza park o charakterze krajobrazowym założony w końcu XIX wieku.
W latach 1416–1427 wieś Połażejewo należała do braci Mikołaja i Świętosława Polojewskich, w latach późniejszych (1501–1510) własność Kapituły Gnieźnieńskiej. Do 1578 r. własność Stanisława Ossowskiego syna Pawła. Następnie wieś wchodziła w skład majątku Winna Góra nadanego gen. Henrykowi Dąbrowskiemu przez cesarza Napoleona. W początku XIX w. właścicielką była Bogumiła Bogusława Mańkowska urodzona w 1814 r. w Paryżu, córka Barbary Chłapowskiej i gen. Henryka Dąbrowskiego, oraz jej mąż gen. Teodor Mańkowski syn Seweryna, a wnuk Ignacego. We władaniu Mańkowskich dobra w Połażejewie były do 1854 r. Nowym nabywcą był książę Aleksander Czartoryski z Wiednia. Około roku 1868 właścicielem Połażejewa zostali Józef i Joanna Golscy.
W 1872 roku nową właścicielką Połażejewa zostaje Maria von Rekowska, która wychodzi za mąż za Witolda Kosińskiego, syna powstańca styczniowego Władysława Kosińskiego z Targowej Górki, a wnuka Antoniego Amilkara Kosińskiego generała wojsk Księstwa Warszawskiego, walczącego u boku gen. Henryka Dąbrowskiego.
Od roku 1883 właścicielem Połażejewa został Wacław Boening. Wkrótce dokonuje on pierwszych modyfikacji w istniejącym już zespole parkowo- dworskim. Początkowo nowe inwestycje dotyczą głównie parku i niektórych budynków inwentarskich. W 1918 nowym właściciel tego majątku, zostaje zapisany w księgach wieczystych jego młodszy brat Kazimierz. Kazimierz Boening był ostatnim właścicielem w okresie do drugiej wojny światowej.
Pałac został przebudowany przynajmniej raz, w roku 1922 r. Majątek Połażejewo w okresie okupacji hitlerowskiej był pod zarządem niemieckim. Rodzina Kazimierza Boeninga musiała go opuścić. W pałacu pod koniec wojny zamieszkiwali niektórzy oficerowie niemieckiej Luftwaffe, którzy obsługiwali pobliskie lotnisko wojskowe w Mącznikach. Była to jednostka szkoleniowa.
Po wojnie w roku 1945, w pałacu początkowo mieszkali znowu lotnicy, ale tym razem sowieccy. Był to okres wielkiej dewastacji tego obiektu., w roku 1946 Skarb Państwa, poprzez Państwowy Fundusz Ziemi, przejął majątek Połażejewo w tym zabudowania pałacowe z parkiem. Prawowitym właścicielom, wdowie pani Irenie Boening z córkami, pozwolono zamieszkać w pałacu na okres trzech miesięcy aby mogły spakować pozostałe jeszcze w pałacu ich rzeczy i następnie zostały wysiedlone do Krakowa. Potem zamieszkali w nim niektórzy parcelanci. Po przejęciu obiektu przez spółdzielnię, wykorzystywano go do różnych celów (głównie na mieszkania członków oraz biura) i wciąż ulegał on dalszej dewastacji, a przybudówka wschodnia, w której mieściła się pałacowa kuchnia uległa zawaleniu z powodu złego stanu technicznego. W roku 1950 parcelanci utworzyli Rolniczą Spółdzielnię Wytwórczą, później przemianowana na Produkcyjną.
W 1988 r. RSP rozpoczęło remont pałacu, który z braku funduszy został przerwany.
W roku 1998 istniejąca jeszcze RSP sprzedała pałac z parkiem państwu Jarosławowi i Karolinie Staszak z Wrześni, 17 lipca roku 2007, pałac odkupiła gdańska firma Archet Nausea spółka z o.o., której właścicielami są Dariusz Czerlonek i Iwona Wilczopolska-Czerlonek.
W latach 2007–2011 pałacyk został odbudowany oraz została przeprowadzona rewitalizacja przypałacowego parku. Wszystkie prace były prowadzone pod nadzorem Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z Poznania.
W VII edycji konkursu na najlepszy obiekt turystyki na obszarach wiejskich w Wielkopolsce 2013, właściciele pałacyku otrzymali Wyróżnienie Specjalne za ocalenie dziedzictwa kulturowego i przywrócenie świetności wiejskim siedzibom ziemiaństwa zamieszkującego Wielkopolskę.
