Park ma powierzchnię 1432,28 ha (14,3228 km²). Przylega do Pszczewskiego Parku Krajobrazowego wzdłuż granicy z województwem lubuskim.
Na terenie parku można odnaleźć liczne przykłady dawnej zabudowy olęderskiej (osadników z Fryzji i Niderlandów, najczęściej wyznania mennonickiego), szczególnie w okolicach miejscowości Silna Nowa. Pomiędzy jeziorami Proboszczowskim a Rybojadło, w miejscu zwanym Żelazną Bramą, znajdują się widoczne w terenie pozostałości grodziska kultury łużyckiej.
Całość obszaru Parku wchodzi w skład obszarów Natura 2000: Jeziora Pszczewskie i Dolina Obry (obszar specjalnej ochrony ptaków) oraz Rynna Jezior Obrzańskich (specjalny obszar ochrony siedlisk).
Na terenie Parku znajdują się dwa pomniki przyrody: dąb szypułkowy koło miejscowości Trzy Tonie oraz lipa drobnolistna na północ od jeziora Silna Duża.
Jezioro Silna Mała jest objęte ochroną jako użytek ekologiczny, chroniący ekosystem niewielkiego zbiornika wodnego, ze stanowiskiem m.in. bobrka trójlistkowego. Drugi użytek ekologiczny „Śródleśne Bagno” o powierzchni 0,6 ha znajduje się na północny wschód od Jeziora Głębokiego. Trzeci użytek ekologiczny „Podmokła łąka” o powierzchni ok. 1 ha leży przy wschodniej granicy Parku, na południe od miejscowości Leśny Folwark.
Przeważająca większość zbiorowisk leśnych parku to lasy gospodarcze z przewagą sosny. Miejscami znajdują się w nich stanowiska widłaków: widłaka jałowcowatego, widłaka goździstego i widlicza spłaszczonego.
W obniżeniach terenu po dawnych jeziorach wykształciły się torfowiska, z charakterystycznymi roślinami takimi jak wełnianka pochwowata, rosiczka okrągłolistna i bagno zwyczajne. Najczęściej występującym gatunkiem storczyka w parku jest kruszczyk szerokolistny.
Większość jezior w granicach Parku to zbiorniki płytkie i żyzne, w których obecne są zbiorowiska roślin o liściach pływających, przede wszystkim grążela żółtego (m.in. w jeziorze Trzy Tonie).
Charakterystycznym elementem ornitofauny parku są ptaki wodne – większość jezior Parku jest zajęta przez co najmniej jedną parę perkozów dwuczubych, częste są tez żerujące kormorany i czaple siwe.
Dane o bezkręgowcach parku są fragmentaryczne. Występują tu liczne gatunki motyli dziennych, m.in. rojnik morfeusz, strzępotek perełkowiec, strzępotek glicerion, rusałka żałobnik, przeplatka atalia i modraszek amandus. W borach sosnowych występuje kolorowo ubarwiony chrząszcz – bogatek ośmioplamkowy.
Na terenie parku prawdopodobnie występuje gniewosz plamisty.
Kluczowym zagrożeniem dla walorów przyrodniczych parku są zmiany klimatu: wieloletni deficyt opadów powoduje degradację i zanikanie siedlisk podmokłych, w szczególności torfowisk. Zagrożeniem, szczególnie dla ptaków, jest drapieżnictwo obcych, inwazyjnych gatunków ssaków – wizona amerykańskiego i szopa pracza. W parku obserwuje się zwiększającą się presję ze strony obcych, inwazyjnych gatunków roślin, m.in. dębu czerwonego, robinii akacjowej, czeremchy amerykańskiej, tawliny jarzębolistnej i niecierpka gruczołowatego. Zagrożeniem dla stanowisk widłaków jest gospodarka leśna – bez wyznaczania stref ochronnych wokół istniejących stanowisk, rośliny te zanikają w wyniku niszczenia i odsłaniania ściółki podczas prac leśnych.
Miedzichowski Park Krajobrazowy stwarza dogodne warunki do uprawiania ekoturystyki ze względu na niską gęstość zaludnienia i duży udział lasów i jezior. Podczas planowania wycieczek rowerowych należy jednak mieć na uwadze, że piaszczyste drogi leśne bywają trudno przejezdne dla rowerów.
Niebieski szlak pieszy z Trzciela do Pszczewa (i dalej do Międzychodu) przecina Park na całej długości. Odcinek w obrębie Parku ma ok. 8 km. Początkowy odcinek szlaku (od tartaku w Jabłonce do okolic Jeziora Głębokiego) jest słabo wyznaczony w terenie i trudny do pokonania.
Przez Park przebiegają szlaki sieci szlaków rowerowych gminy Miedzichowo:
Szlak czarny „Piach po osie” lub „Miedzichowski Paryż-Dakar” – odcinek w Parku ma długość ok. 2 km.
Szlak niebieski „Boczkiem, boczkiem” – odcinek w Parku ma długość ok. 2 km.
