Ciekawostki turystyczne: Kościół Świętej Trójcy w Bieździedzy

Kościół Świętej Trójcy został wybudowany w latach 1402–1409 na miejscu poprzedniego kościoła parafialnego, zniszczonego przez pożar w 1400 roku. Konsekrował go w 1453 roku kardynał Zbigniew Oleśnicki.

 W roku 1615 Romerowie dobudowali do kościoła kaplicę, w podziemiach której do dziś znajduje się ich grób rodzinny. Kompleks składa się z gotyckiej świątyni, dzwonnicy oraz muru okalającego dawny cmentarz. W 1879 r. w trakcie remontu drewnianej sygnaturki doszło do zaprószenia ognia. 
Kościół i dzwonnica uległ pożarowi, który strawił dachy, strop kościoła i znaczną część wyposażenie wnętrza oraz naruszył konstrukcję wieży. Odbudowy kościoła dokonano w 1887 r. Pracami tymi kierował Sławomir Odrzywolski. W 1900 r. dokonano odbudowy wieży połączonej z jej rozbudową (nadbudowa o kondygnację).

Od roku 1880 wyposażono kościół w nową posadzkę, dzwony, ołtarz główny i ołtarze boczne, kaplicę, chrzcielnicę, chór i organy. Współczesne odrestaurowane wyposażenie jest zatem neogotyckie. W ostatnich latach przeprowadzono kompleksową renowację kościoła.

Zespół usytuowany we wsch. części wsi, ok. 60 m na pd. od drogi lokalnej Lubla-Kołaczyce. 
Kościół jest budowlą gotycką, jednonawową na rzucie prostokąta, z węższym od nawy prezbiterium zamkniętym trójbocznie, do którego od pn. przylega prostokątna zakrystia, przy której od zach. nieco węższa klatka schodowa. Do nawy od pd. dostawiona jest kaplica na planie zbliżonym do kwadratu oraz niewielka, prostokątna kruchta. Prezbiterium, nawa i klatka schodowa mają tę samą wysokość, ale przykryte są odrębnymi dachami dwuspadowymi o różnej wysokości kalenic (dach nad zamknięciem prezbiterium opada trzema połaciami).

Gotycka bryła kościoła jest zwarta, z nieznaczną dominacją części nawowej, nakrytej wyższym dachem zwieńczonym pokaźną, neogotycką wieżyczką na sygnaturkę. Ściany dostawionej do prezbiterium zakrystii ze skarbcem na piętrze są tylko nieznacznie niższe od prezbiterium.
Odrębnym elementem jest dostawiona do nawy zbliżona do sześcianu bryła barokowej kaplicy, znacznie niższej od kościoła i przykrytej ośmioboczną kopułą z latarnią.

Kościół wymurowany został z kamienia o nieregularnym wątku. Ściany opięte zostały przyporami z kamiennymi kapnikami. W nawie znajduje się drewniany strop belkowy, w prezbiterium sklepienie kolebkowe z lunetami wsparte na przyściennych półfilarach, w kaplicy kopuła na trompach. 
Gotyckie portale kamienne, bogato profilowane zachowane w zach. i pd. ścianie nawy oraz pn. ścianie prezbiterium (do zakrystii). 

W zach. części nawy znajduje się obszerny, drewniany chór muzyczny z dekoracją neogotycką, wsparty na dwóch kolumnach. Wyposażenie wnętrza głównie neogotyckie, powstałe tuż po pożarze kościoła w 1879 r.: ołtarz główny, ołtarz w kaplicy, ambona, chrzcielnica (1885 r.), ołtarze boczne (1891 r.).
Dzwonnica usytuowana w linii ogrodzenia, na osi elewacji zach. kościoła, założona została na rzucie kwadratu. Bryła z wyraźnym podziałem na dwie kondygnacje. Dzwonnicę wieńczy wysoki hełm ostrosłupowy. Jest to budowla wzniesiona z kamienia w kondygnacji dolnej oraz kamienia i cegły w kondygnacji górnej. Kondygnacja górna jest otynkowana.

Obiekt dostępny z zewnątrz. Możliwość zwiedzania wnętrza po wcześniejszym kontakcie telefonicznym.

 

Źródło: niezalezna.pl