Ciekawostki turystyczne: Kłaj

Osobliwością geologiczną gminy a właściwie jego puszczańskiej części, jest wzniesienie Kobyła Głowa, położone około 3 km na północ od stacji kolejowej. Wzniesienie to ma charakter ostańca, pagórka morenowego z okresu pierwszego zlodowacenia krakowskiego, które ocalało w trakcie późniejszej erozji. 
Na południe od przysiółka Goły Brzeg i w bezpośrednim jego sąsiedztwie, rozlewa się jedno z najdłuższych i najbardziej okazałych rabisk, czyli starorzeczy Raby. 

Ze względu na położenie i ukształtowanie gmina jest zaliczana do najmniej skażonych w woj. małopolskim, znalazła się w czołówce gmin polskich szczególnie dbających o ochronę środowiska przyrodniczego.

Atrakcje turystyczne:

Czarny Staw

W głębi Puszczy Niepołomickiej, wśród zieleni drzew rozciąga się około 2 hektarowy zbiornik wodny nazywany „Czarnym Stawem”. Jest to największy i najbardziej popularny punkt czerpania wody w tutejszym lesie. Jego nazwa nie jest przypadkowa. Woda ma niemalże czarne zabarwienie ze względu na bliskość torfów, a jeszcze bardziej podkreśla je otoczenie ciemnego, sosnowego boru. W tym akwenie nie można się kąpać, ani nie da się tam dojechać samochodem. W związku z czym poleca się długi spacer lub przejażdżkę na rolkach, rowerze lub hulajnodze.

Wielkie Błoto

Ten największy kompleks bagienny w województwie małopolskim znajduje się w przeważającej części w Szarowie na terenie zachodniej części Puszczy Niepołomickiej. Powstał on na skutek słabego odpływu wód z zagłębienia powierzchni starszej terasy Wisły – Raby.

Występują tu unikalne zarośla łozowe, będące ostoją licznych gatunków zwierząt i ptactwa wodnego. Największą osobliwością tego terenu jest najdalej na południe wysunięte w Europie środkowej stanowisko reliktowej brzozy niskiej. Można tu spotkać roślinność bagienną oraz mokre łąki.  Wielkie Błoto zajmuje powierzchnię 265 ha, poziom torfu kształtuje się na poziomie 1,5-4 m.

Rezerwat florystyczny „Długosz Królewski”

Rezerwat znajduje się w kompleksie Puszczy Niepołomickiej około 1 km. na północ od stacji kolejowej w Stanisławicach. Utworzony w celu ochrony rzadkiej w Polsce paproci długosza królewskiego. Oprócz subatlantyckiego gatunku paproci znajduje się w nim także bór sosnowy w runie, w którym rośnie - borówka bagienna, żurawina błotna, modrzewnica zwyczajna, sity, wełnianka i torfowce. Zwierzęta to sarny, jelenie oraz lisy. Rezerwat zajmuje powierzchnię - 24,2 hektara.

Rezerwat leśny "Gibiel"

Rezerwat ścisły o powierzchni 29,89 ha położony w północno-środkowej części kompleksu Puszczy, około 1,5 km na północ od Poszyny, przy drodze Mikluszowice - Niepołomice.
Nazwa rezerwatu jest równocześnie historyczną nazwą tego miejsca, oznaczającą gibiele, czyli trudne do przebycia wśród puszczańskiego bagna. Posiada bardzo zróżnicowaną szatę leśną: grądy, łęgi, zarośla łozowe, a także bór mieszany. Przebywające zwierzęta to: dzik, sarna, jeleń i kuna leśna. Bardzo bogata jest fauna ptaków - czarny bocian, czarny dzięcioł, puszczyk, myszołów, grubodziób, strzyżyk.

Rezerwat przyrody „Dębina”

Rezerwat o charakterze ścisłym o powierzchni 12,66 ha. Położony jest w południowo-wschodniej części kompleksu Puszczy. Najcenniejszą jego wartością jest starodrzew dębowy z udziałem lipy i sosny w wieku 120-200 lat tworzący górne piętro. Drugie piętro tworzą lipy, graby i dęby w wieku 30-60 lat.

Ośrodek hodowli żubrów

W centrum uroczyska Poszyna znajduje się Ośrodek Hodowli Żubrów. Dziś jest to 70 - hektarowy teren ogrodzony betonowym płotem o dł. 3,5 km. Na obszarze tym żyje przeciętnie ok. 30 żubrów. Hoduje się tu zwierzęta wyłącznie linii białowiesko-kaukaskiej, o dł. 2,5 - 3,5 m. wysokości w kłębie 1,8 - 2 m.

Pożywienie zwierząt składa się z ziół, trawy, młodych gałązek, kory drzew itp. Żubry mają sierść barwy brunatnej, gęstą przy grzywie i u szyi oraz krótkie, lecz masywne nogi. Każde nowonarodzone cielę otrzymuje imię zaczynające się od litery P (podobnie jak w całej Polsce). Las w rezerwacie w zasadzie pozbawiony jest podszytu, otwarty i prześwietlony.

Jest to rezerwat ścisły bez możliwości zwiedzania. Historia żubrów i Ośrodka Hodowli Żubrów na terenie kompleksu Puszczy Niepołomickiej zaczyna się od roku 1925, jednak dopiero w kilka lat później w 1936 r. obszar 36 ha ogrodzono solidnym, drewnianym płotem i podzielono na pięć kwater. Pierwsze stado liczyło zaledwie trzy sztuki. Celem powstania i istnienia Ośrodka jest zachowanie i ochrona gatunku zagrożonego wyginięciem. Żubry z Puszczy Niepołomickiej mają stanowić zabezpieczenie na wypadek konieczności uzupełnienia czy zwiększenia liczebności stad żyjących na wolności.  

Pałac Żeleńskich

Pałac Żeleńskich w Grodkowicach jest oddalony 25 km od Krakowa, 12 km od Wieliczki, w pobliżu trasy E4. Majątek ziemski w Grodkowicach to dawna siedziba Żeleńskich, rodu szlacheckiego (w przeszłości kalwińskiego), zamieszkującego tutaj od XVII wieku. Tu urodził się znany polski kompozytor Władysław Żeleński, tu także na wakacje do swojego wuja przyjeżdżał syn Władysława, Tadeusz Boy- Żeleński, literat, krytyk teatralny, publicysta, autor tekstów kabaretu „Zielony balonik”. 

Obecny pałacyk, wybudowany w 1902 roku, w miejsce nieistniejącego dziś XVII-wiecznego dworu, został zaprojektowany przez Teodora Talowskiego w stylu eklektycznym, stanowiącym konglomerat elementów architektury romantycznej i neorenesansowej oraz niemieckiego modernizmu. Jest to budynek piętrowy, wzniesiony z czerwonej cegły i jasnego kamienia. Otacza go park, tworzący oazę zieleni, odcinającą skutecznie widoki zewnętrznego, współczesnego świata.
Po 1945 roku majątek Żeleńskich został upaństwowiony i przekazany Instytutowi Hodowli i Aklimatyzacji Roślin. 

Mauzoleum Żeleńskich

Rodzinny grobowiec rodziny Żeleńskich z 1903 r. Usytuowany na dziedzińcu kościelnym w Brzeziu. Projektantem kaplicy był przyjaciel Żeleńskich - Władysław Ekielski. We wnętrzu znajdują się grobowce kilku członków rodu Żeleńskich. W swoim pamiętniku Karol Żeleński (ostatni właściciel majątku) podaje że, wybudował go jego dziad Stanisław, brat kompozytora Władysława Żeleńskiego. Do tej pory są w nim chowani przedstawiciele tej rodziny. 

Trasa rowerowa

Około 7 km odcinek ścieżki rowerowej oddany do użytku został w 2003r. Trasa jest usytuowana wzdłuż drogi Niepołomice-Bochnia oraz torów kolejowych linii Kraków Tarnów, a także dróg leśnych tzw. „Na palach” i „Gruszeckiej”. Prowadzi turystę przez najciekawsze miejsca Puszczy Niepołomickiej.

Szlak turystyczny czerwony

Gajówka Sitowiec - Błoto 0,8 - Kłaj PKP 6,4 km.
Podobnie jak czarny ma swój początek od leśniczówki Sitowiec do przysiołka Podlesie Błoto. Stąd bitą drogą wchodzi do lasu i prowadzi do również bitej, poprzecznej drogi w kierunku Kłaja. Na skraju puszczy, przy wylocie znajduje się piękny staw a miejsce nosi nazwę „Uroczyska Kozi Las”  

Szlak turystyczny czarny

Gajówka Sitowiec - Błoto 0,8 - Szarów PKP 3,8 km. 
Trasa rozpoczyna się od leśniczówki Sitowiec i na odcinku do „Polany Wielkie Błoto”, tuż obok „Dębu Batorego” pokrywa się ze szlakiem czerwonym. Następnie wchodzi na „Polanę” w przysiółku Błoto Podlesie i skręca na zachód, prowadząc również zachodnim skrajem „Polany Wielkie Błoto”.  

Szlak zielony 

Liczy w sumie 16 km w tym około 14 km wiedzie przez Puszczę Niepołomicką.
Przebieg : Rynek w Niepołomicach dawny Ośrodek Krakowianka - Droga Królewska - Sitowiec - "Dąb Batorego" - "Suchy Dąb" - "Dąb Augusta" - Przyborów - Kobyla Głowa - Osikówka - Rezerwat Florystyczny "Długosz Królewski" - Stanisławice stacja PKP.
Przy trasie znajdują się również: wiekowy "Dąb Batorego" w Sitowcu, rezerwat florystyczny "Długosz Królewski", wydma piaszczysta Łysa Góra. Są pamiątki związane z królami, jak: Droga królewska oraz miejsca, poświęcone poległym żołnierzom: w 1939r. - na Osikówce i w 1914r. - w Sitowcu.

Szlak Lanckorońskich i Żeleńskich 

Długość  17 km. Przebieg (od Sitowca): droga leśna na południe, Błoto (wielka polana leśna), Szarów (przystanek kolejowy), ulice w Szarowie: Kolejowa i Spokojna; Dąbrowa - ul. Brzezka; ulice w Brzeziu; Dąbrowska, Krótka, Jana Pawła II, Kościelna, Dąbrowska: ulice w Grodkowicach: Lipowa, Karola Żeleńskiego (zespół dworski), Wiejska, Stawowa: przystanek autobusowy PKS Grodkowice przy międzynarodowej drodze E-40.
Jest to typowa trasa biograficzna, dzięki której można zapoznać się z dziejami dwóch znaczących w historii i kulturze polskiej rodzin: Lanckorońskich z Brzezia oraz Żeleńskich. Począwszy od przysiółka Błoto, cały obszar w ciągu historii należał do tych dwóch rodzin i nieomal każdy element dziejów wsi: Brzezia, Szarowa, Dąbrowy, Grodkowic i Łysokań był z nimi związany. W Brzeziu i Grodkowicach znajduje się wiele pamiątek po rodzinie Żeleńskich.