Poradnik ogrodnika: Szafirek - piękny zwiastun wiosny
Kwiaty szafirka mają zaledwie kilka milimetrów średnicy. Wyrastają w gęstych kłosach na końcach smukłych łodyg. Rośliny te szybko tworzą gęste kępy i obficie kwitną (w kwietniu lub maju). Obsypane kwiatami intensywnie niebieszczą się na rabatach (są też odmiany białe i różowe).
Ukazują się wczesną wiosną, zasychają przed latem i znów wyrastają jesienią (niekiedy zimują). Cebule szafirków mogą mieć 8-10 cm obwodu - wówczas tworzą kilka pędów kwiatowych. Ale szybko się mnożą, zagęszczają i drobnieją, warto więc często je rozsadzać. Szafirki łatwo się też rozsiewają.
Szafirek to rodzaj roślin z rodziny szparagowatych. Należy tu ok. 30 gatunków występujących w północnej Afryce, Europie i południowo-zachodniej Azji. Kilka gatunków zostało rozprzestrzenionych na świecie jako rośliny ozdobne.
Kwiaty pachnące. Okwiat rurkowaty lub dzbankowaty, listków okwiatu 6, zrośniętych, tylko na szczycie wolnych i tu odgiętych. Miodniki na wewnętrznej części listków okwiatu. Pręcików 6 w dwóch okółkach, dłuższe od okwiatu, pylniki ciemnoniebieskie, kuliste. Zalążnia górna, zielona z 3 komorami. Słupek pojedynczy, zakończony trójdzielnym znamieniem. Owocem jest tępo trójkanciasta torebka zawierająca 6 kulistych, czarnych nasion.
W Polsce rośnie: szafirek miękkolistny, uprawiane są też inne gatunki szafirków: armeński, drobnokwiatowy, groniasty.
Cebule szafirków wykopuje się w czerwcu i lipcu. Można je przechowywać w suchym piasku w temperaturze około 20 °C lub od razu wysadzić w miejsce docelowe we wrześniu lub październiku. Cebule umieszcza się w ziemi na głębokości ok. 6–8 cm w rozstawie ok. 8–10 cm ponieważ roślina szybko się rozrasta. Szafirki nie potrzebują częstego przesadzania. Regularnie nawożone mogą rosnąć w jednym miejscu nawet kilka lat.
Źródło: niezalezna.pl
