Nie tylko szkoła podstawowa. Edukacja alternatywna i metody nauczania
Szkoła. Słysząc to słowo od razu mamy w pamięci liczne klasy, ławki ustawione w rzędach i skierowane w stronę tablicy. Do tego dochodzi noszenie ciężkich tornistrów i dużo prac domowych. Gdy przychodzi czas wyboru szkoły dla naszych dzieci, niektórzy rodzice pragną jednak czegoś zupełnie innego. Nie chcą dzwonka, zadawanych do domu prac domowych, systemu oceniania w ramach kar i nagród, a przede wszystkim marzą o tym, aby dziecko po szkole miało czas dla siebie, na odkrywanie i rozwijanie własnych pasji. Naprzeciw tym oczekiwaniom wychodzi edukacja alternatywna, która w Polsce z roku na rok cieszy się coraz większym zainteresowaniem.
Czym jest alternatywna edukacja?
Alternatywne metody nauczania mówiąc w dużym skrócie, biorą się z niedoskonałości czegoś, co w tradycyjnej wersji nie zawsze działa do końca dobrze. Coraz częściej i chętniej rodzice szukają więc innej formy edukacji swoich dzieci. Opiekunowie pragną zagwarantować swoim pociechom coś lepszego niż to, co sami pamiętają ze swojego dzieciństwa. Szkoła alternatywna nie ma systemu kar i nagród, a nauka w niej nie polega jedynie na biernym słuchaniu, lecz jest czymś wręcz namacalnym - doświadczeniem prowadzącym do samodzielnego wyciągania wniosków i ustalania przyczyn oraz skutków zdarzeń.
Metody nauczania - alternatywy dla tradycyjnej szkoły
Edukacja dzieci przedszkolnych i szkolnych rozbija się o kilka metod nauczania. Każda z nich funkcjonuje na takich samych zasadach, jak szkoła prywatna.
Do wyboru jest cała paleta poszczególnych metod nauczania. Największą popularnością w Polsce cieszą się aktualnie:
- edukacja domowa
- przedszkole i szkoła demokratyczna
- przedszkole i szkoła leśna
- przedszkole i szkoła waldorfska
- przeszkoli i szkoła montessori
- szkoła daltońska
Czym jest metoda Montessori?
Bez wątpienia to właśnie ta metoda, obok edukacji domowej jest zdecydowanie najpopularniejszą formą alternatywnej edukacji. Montessoriańskie przedszkole i szkoła podstawowa uczą dzieci, aby były skoncentrowane na swoich zadaniach, dążyły do samodzielności, miały poczucie wiary w samych siebie. Dzieci pełne empatii, radosne, z wielkim szacunkiem do świata i innych. Maria Montessori założycielka, a w zasadzie twórczyni tej metody edukacji przeciwstawiała się tradycyjnemu systemowi szkolnemu.
Montessori uważała, że trzeba wspierać spontaniczność i twórczość już od najmłodszych lat. Stawiała na rozwój fizyczny, duchowy, kulturowy oraz społeczny. Odkryła zjawisko polaryzacji uwagi u dzieci.
Maria Montessori zauważyła, że dzieci w różnych grupach wiekowych różnią się podejściem do świata:
- od urodzenia do 6 roku życia są odkrywcami. Eksplorują otoczenie i pochłaniają je – język, kulturę, religię, zwyczaje, pojęcie piękna.
- pomiędzy 6 a 12 rokiem życia dziecko zaczyna świadomie poznawać świat – kierować swoją wyobraźnią i rozwijać abstrakcyjne myślenie, aby poznawać jeszcze więcej.
- okres pomiędzy 12 a 18 rokiem życia stanowi czas próby odnalezienia się w społeczeństwie, oceny i rozwijania umiejętności społecznych.
- po 18 roku życia, stając się specjalistami w jakiejś dziedzinie, dorośli ludzie rozpoczynają współtworzenie świata.
Założenia pedagogiki Montessori:
- uczenie przez działanie: dzieci zdobywają wiedzę, kompetencje, umiejętności i doświadczenie poprzez własną spontaniczną aktywność; nauczyciele nie narzucają dzieciom działań, ale współpracują w procesie wychowawczym,
- samodzielność: dzieci samodzielnie podejmują decyzję dotyczącą miejsca, rodzaju i czasu pracy; decyzja jest indywidualna lub podejmowana razem z partnerem; w ten sposób dzieci kształcą swoje indywidualne zdolności i nabierają doświadczenia w prawdziwej ocenie własnych umiejętności,
- koncentracja: dzieci uczą się dokładności i systematyczności podczas działania,
- lekcje ciszy: dzieci nabierają wprawy w umiejętności pracy w ciszy,
- porządek: dzieci nabywają umiejętności utrzymywaniu porządku w swoim otoczeniu,
- społeczne reguły: łączenie w grupy dzieci w różnym wieku (zazwyczaj trzy roczniki), co umożliwia wzajemne uczenie się od siebie; wykształcenie świadomości, że nie wolno przeszkadzać, ranić i niszczyć,
- obserwacja: to podstawowa zasada umożliwiająca dorosłym zapoznanie się ze światem dziecka; wychowawca powinien z baczną uwaga i dużym szacunkiem obserwować dziecko, aby zauważyć ewentualne przeszkody w rozwoju; obserwacja daje możliwość bycie przewodnikiem dziecka
- indywidualny tok rozwoju: każde dziecko powinno rozwijać się według indywidualnych możliwości i własnego tempa, powinno podejmować tylko te zadania, do których jest już przygotowane; każde dziecko zasługuje na życzliwość, uwagę i indywidualną opiekę wychowawcy.
Źródło: niezalezna.pl
