Ssaki z małymi wyjątkami nie pocą się, bo woda ze skóry z trudem przedostawałaby się przez warstwę wodoodpornego futra. Wyjątkiem są konie, wielbłądy i antylopy, których pot zawiera spore ilości powierzchniowo czynnego białka umożliwiającego przedostanie się wody na powierzchnię sierści.
Obwicie poci się pozbawiony futra hipopotam. Jego pot jest czerwony jak krew na skutek obecności czerwonych i pomarańczowych pigmentów służących ochronie przed szkodliwym promieniowaniem UV. Substancje obecne w pocie hipopotama działają jak krem z filtrem przeciwsłonecznym oraz odstraszają owady. Pot hipopotama zawiera też naturalny antybiotyk zwalczający bakterie i chroniący skórę przed infekcją.
Pocenie się stanowi niezwykle ważną funkcje w naszym organizmie. Badając skład potu można dużo dowiedzieć się o kondycji organizmu. Niektórzy uczeni zapowiadają, że w niedalekiej przyszłości analiza potu powinna zastąpić analizę krwi.
Podstawową funkcją pocenia się jest ochładzanie naszego ciała. Ponadto dzięki potowi niemal w tym samym stopniu co poprzez oddawanie moczu uwalniamy nasz organizm od substancji toksycznych. Pocenie się zapewnia właściwą wilgotność skóry i dlatego pocimy się ciągle, przez cały rok, również w zimie. Bez potu niemożliwy byłby jakikolwiek wysiłek, zaś zmarszczki pojawiałyby się niemal od razu po narodzinach.
Zasadniczo pot jest bezbarwnym roztworem soli, w 99% składa się z wody, w której rozpuszczonych jest wiele związków chemicznych, głównie mocznik, kwas mlekowy, węglowodany, tłuszcze, związki mineralne (np. potas, wapń, magnez, żelazo). Skład chemiczny potu może się nieznacznie zmieniać, bo zależy m.in. od diety, klimatu, czynników hormonalnych. Nieprzyjemny zapach potu jest dopiero wynikiem jego częściowego rozkładu przez bakterie żyjące na skórze.
Za wytwarzanie potu odpowiedzialne są gruczoły potowe. W zależności od lokalizacji i funkcji są ich dwa rodzaje.
Pierwsze rozsiane są tysiącami na całej powierzchni skóry. Największe ich skupiska znajdują się na wewnętrznej powierzchni dłoni i stóp. Wszystkie połączone są cienkimi kanalikami wydzielniczymi (przewody potowe), mającymi ujścia w porach skóry służących do wydalania potu. Gruczoły te pełnią ważną rolę w regulacji temperatury ciała. Gdy się ono nagrzewa, neurony znajdujące się w podwzgórzu wysyłają im sygnał, by zwiększyć produkcję potu.
Uszkodzenie tego mechanizmu prowadzi do silnego przegrzania organizmu. Pocimy się bardziej również w czasie wysiłku fizycznego - sprawia on, że wzrasta temperatura wewnętrzna ciała. Zwiększone wydzielanie związane jest także z pracą ośrodkowego układu nerwowego. Dlatego też pod wpływem silnych emocji, szczególnie pocą się nasze dłonie, stopy oraz twarz.
Drugi rodzaj gruczołów potowych, rozmieszczony jest w okolicy pach, pachwin, narządów płciowych, odbytu, brodawek sutkowych i powiek. Ich ujścia znajdują się w kanale włosowym lub naskórku. Gruczoły te rozpoczynają swą działalność dopiero w okresie dojrzewania. Nie biorą udziału w termoregulacji, a wydzielają pot głównie pod wpływem bodźców hormonalnych i emocjonalnych.
Przeciętnie wydalamy około 40 g potu na godzinę, podczas upałów i dużego wysiłku fizycznego możemy w ciągu dania stracić do 12 litrów potu.
Ważnym jest uzupełnianie niedoborów wody w organizmie. Przy odwodnieniu szybko zabraknie nam soli mineralnych - sodu, magnezu, potasu i chloru. Postępujące odwodnienie może w krótkim czasie (im większy stopień wilgotności powietrza, tym szybciej) doprowadzić do udaru cieplnego. W jego wyniku umiera jedna na pięć osób, a pozostałe cierpią na dolegliwości układu nerwowego o różnym nasileniu.
