Plac Bankowy położony jest pomiędzy aleją Solidarności a wylotami ulic Senatorskiej i Elektoralnej.
Powstał w 1825 w miejscu dziedzińca pałacu Ogińskich w związku z budową w miejscu istniejących pałaców Leszczyńskich i Ogińskich trzech monumentalnych gmachów zaprojektowanych przez Antonia Corazziego: pałacu Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, pałacu Ministra Skarbu oraz gmachu Giełdy i Banku Polskiego.
Plac miał trójkątny kształt, który nadała mu biegnąca po skosie nieistniejąca obecnie ulica Rymarska. Pośrodku placu znajdował się skwer, na który po 1897 przeniesiono z Krakowskiego Przedmieścia – w związku z budową pomnika Adama Mickiewicza – fontannę z 1866.
Większość zabudowy placu uległa zniszczeniu w trakcie oraz po powstaniu warszawskim. Po 1945 odbudowano monumentalne gmachy z okresu Królestwa Kongresowego w zachodniej pierzei placu, zlikwidowano jednak ulicę Rymarską i rozebrano budynki znajdujące się po wschodniej stronie placu. Został on w ten sposób poszerzony i uzyskał kształt prostokąta.
W 2001 odsłonięto pomnik Juliusza Słowackiego, który w latach 1829–1831 pracował w pałacu Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu.
