Stulatkowie w dawnej Polsce
Podobno najdłużej żyjącą Polską była Łucja Uczcikowa, która w roku 1876 liczyła 166 lat, zaś rekord w kategorii mężczyzn pobił Dymitr Grabowski, który dożył 168 lat. „Co do dokładności cyfr, nie wszystkie mogą być ścisłe, lubo sama staranność, z jaką zapisywano przykłady tak długiego życia, dowodzi już, że upatrywano w nich coś wyjątkowego. Nasz Rzączyński piszący za czasów saskich, zebrał z różnych pisarzów dawniejszych przykłady osób, które żyły wyżej setki” – pisano w „Księdze rzeczy polskich”.
Podobno szczególnie długo żyło się w miasteczku Miechów. Wygląda na to, że tak jest do tej pory, bo w listopadzie tego roku aż dwie osoby w Miechowie obchodziły setne urodziny. Mówiono, że Mikołaj Radziwiłł, dziadek Barbary Radziwiłłówny, dożył setki, gdyż z trunków pijał tylko wodę. Z uwagi na wiek zwano go Starym lub Matuzalemem. Panny polskie także biły rekordy długowieczności – niejaka Katarzyna Odrowążówna dożyła 120, a zakonnica Anna Topolówna 130 lat. Pani Tarnowska z Torunia dobiła do lat 156-u. Na nagrobku dziadka wojewody płockiego, Feliksa ze Śreńska, przeczytać można, iż żył lat 140. Stanisław Gil urodzony w roku 1696 przeżył panowanie czterech kolejnych króli i zmarł mając lat 126. Księstwo oświęcimskie może poszczycić się zażywanym staruszkami, którzy nie tylko przekroczyli setkę, ale i mieli się nadzwyczaj dobrze. Jak powiadają Ossowski spod Lublina gryzł orzechy i dosiadał konia w wieku 115 lat, a 140-latek Wiśniowski chodził pieszo kilka kilometrów do kościoła. Wieśniak z województwa wołyńskiego (lat 115) pod koniec życia łaził jeszcze po drzewach. Najbardziej naszych przodków ciekawił przypadek Fryderyka Jabłkowskiego, który zmarł w 1823 roku, w wieku 140 lat zostawiając we wdowieństwie swą trzecią żonę, wówczas 80-letnią. Podobno nigdy nie chorował. Z kolei w rodzie Smoniewskich herbu Włoszek trzy kolejne pokolenia dożyły 100 lat. Paweł, Grzegorz i Wawrzyniec Smoniewscy mieli kolejno 115, 110 i 107 lat.
Źródło: niezależna.pl
