Pierwszy męczennik za wiarę
Od śmierci Chrystusa upłynęły zaledwie trzy lata, gdy (w 36 roku) śmiercią męczeńską zginął św. Szczepan, który na prośbę apostołów pomagał ubogim. Oskarżony przed żydowskim Sanhedrynem o to, że gorliwie głosi wiarę w Chrystusa, a więc występuje przeciw prawu i świątyni, został ukamieniowany za miastem. Przy jego śmierci miał być Szaweł, który później zostanie św. Pawłem.
Szczepan pojawia się na kartach Dziejów Apostolskich w momencie, gdy zostaje wybrany wraz z sześcioma innymi mężczyznami, by jako diakoni posługiwali ubogim. Miało to pomóc apostołom w głoszeniu Ewangelii i odciążeniu ich od innych zajęć.
Bronił się słowem
Szczepan nie tylko wykonywał swoją pracę, ale też, „pełen łaski i mocy Ducha Świętego" głosił Ewangelię. Gdy oskarżono go przed Sanhedrynem bronił się ukazując dzieje Izraela z perspektywy chrześcijańskiej. Został ukamieniowany i stał się pierwszym męczennikiem tzw. protomartyrem. Kult Szczepana rozwinął się natychmiast. Grób świętego odkryto w 415 roku, o czym napisał kapłan Lucjan, któremu zjawił się nocą Gamaliel, nauczyciel św. Pawła, i wskazał grób zarówno swój jak i św. Szczepana w wiosce, pobliżu Jerozolimy. Na miejscu odnalezienia ciał biskup Jerozolimy, Jan, wystawił murowaną bazylikę; drugą zbudował w miejscu, gdzie według podania Szczepan miał być ukamienowany.
Na pamiątkę ukamienowania
Św. Szczepan opiekuje się kamieniarzami, kucharzami i tkaczami. W Polsce, w dzień wspomnienia świętego – 26 grudnia – podczas mszy świętej rzucano w kościele zboże na pamiątkę jego ukamienowania. Służba dworska składała panom życzenia i otrzymywała poczęstunek, a nawet prezenty. W ikonografii św. Szczepan występuje jako młody diakon w białej tunice lub w bogato tkanej dalmatyce. Jego atrybutami są: księga Ewangelii, kamienie na księdze lub w jego rękach i gałązka palmowa.
Źródło: niezależna.pl
