„Chcemy, aby kolejne pokolenia harcerek i harcerzy kontynuowały ich dzieło w duchu służby Bogu, Polsce i bliźnim” – głosi uchwała, którą Senat przyjął w 100. rocznicę śmierci Andrzeja Małkowskiego i 40. rocznicę śmierci Olgi Drahonowskiej-Małkowskiej. W uchwale przypomniano, że 15 stycznia minęła 100. rocznica śmierci Andrzeja Małkowskiego i 40. rocznica śmierci Olgi Drahonowskiej-Małkowskiej, którzy byli wybitnymi twórcami polskiego harcerstwa.
Andrzej Małkowski w 1909 r. otrzymał zadanie przetłumaczenia podręcznika skautowego, napisanego przez Roberta Baden-Powella „Scouting for Boys”, a jednocześnie „położył podwaliny istotnego wzbogacenia skautingu – służba Bogu, Polsce i bliźnim stała się najważniejszą osią ideową harcerstwa”. W maju 1911 r. powstały pierwsze drużyny harcerskie, a Andrzej Małkowski wszedł w skład pierwszej Komendy Skautowej. W 1913 r. zorganizował wyjazd polskiej grupy na III Wszechbrytyjski Zlot Skautowy do Birmingham, gdzie otrzymał od Baden-Powella medal „Za Zasługi”. W tym samym roku ożenił się w Olgą Drahonowską.
W uchwale przypomniano, że po wybuchu I wojny światowej Małkowski wstąpił do Legionów Polskich.
Po próbie utworzenia Rzeczypospolitej Podhalańskiej musi opuścić Zakopane i udaje się do Anglii, a potem do Stanów Zjednoczonych. Tam zakłada drużyny skautowe wśród Polonii. W grudniu 1916 roku wstępuje do wojska w Kanadzie. W listopadzie 1918 roku zostaje przeniesiony do armii generała Józefa Hallera. Wysłany w misji wojskowej do polskich oddziałów w Odessie do generała Lucjana Żeligowskiego ginie w nocy z 15 na 16 stycznia 1919 roku. Statek „Chaouia”, którym płynął, wpadł na minę i zatonął w pobliżu Cieśniny Messyńskiej.
– napisano.
Olga Drahonowska była drużynową III Lwowskiej Drużyny Skautek im. Emilii Plater, czyli jednej z trzech pierwszych drużyn utworzonych w maju 1911 r. W 1921 r. po wojennej tułaczce przez Kanadę, Francję, Szwajcarię i Anglię razem z synem Lutykiem wróciła do Polski, gdzie oddała się działalności harcerskiej. Na początku II wojny światowej Drahonowska-Małkowska udała się do Wielkiej Brytanii, gdzie założyła Dom Dziecka Polskiego.
W 1942 roku powołana do władz ZHP, zostaje przewodniczącą Komitetu Naczelnego ZHP na czas wojny. W 1961 roku wraca do Polski i osiada na stałe w Zakopanem. Umiera 15 stycznia 1979 roku.
– czytamy.
Jak przypomniano „w czasach PRL postaci Andrzeja i Olgi Małkowskich były zakazane i wykreślone z przestrzeni publicznej”.
W 1968 roku kardynał Karol Wojtyła po raz pierwszy odprawił uroczystą mszę świętą w kościele świętej Anny w Krakowie w rocznicę śmierci Andrzeja Małkowskiego i stało się to tradycją trwającą do dziś. Olga po powrocie do Polski żyła w zapomnieniu w Zakopanem, a kiedy zmarła, władze nie pozwoliły na pogrzeb na Cmentarzu Zasłużonych w Zakopanem. W roku 1980 po powstaniu Solidarności powstały Kręgi Instruktorów Harcerskich im. Andrzeja Małkowskiego, przywracając do publicznej pamięci postać założyciela harcerstwa.
– napisano.
We wrześniu 1981 roku Drahonowską-Małkowską „przeniesiono do głównej alei Nowego Cmentarza w Zakopanem i zezwolono na wzniesienie pomnika”. Stan wojenny zdelegalizował Kręgi Małkowskiego. Pozostała harcerska konspiracja, nawiązująca do wysiłków niepodległościowych Andrzeja i Olgi. Nadanie przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 11 listopada 2018 roku Orderów Orła Białego Andrzejowi i Oldze Małkowskim przywraca w pełni Ich wspaniałe postaci młodemu pokoleniu i całemu społeczeństwu.
– głosi uchwała.