Antonio w Warszawie. Najsłynniejsze budynki stolicy projektu Corazziego
Architekt Antonio Corazzi niemal pół swojego zawodowego życia spędził w Warszawie, projektując wiele wspaniałych budowli. Pałac Staszica, Pałac Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, Pałac Mostowskich czy wreszcie budynek Teatru Wielkiego, to tylko niektóre z jego prac. Był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli późnego klasycyzmu.
Urodził się w Livorno, ukończył szkołę pijarów, a następnie Reggia Accademia delle Belle Arti del Disegno we Florencji. Dwa lata po skończeniu nauki, tuż na początku swego życia zawodowego został wysłany przez rząd toskański do Królestwa Polskiego. Była to odpowiedź na prośbę Stanisława Staszica, który napisał do Włochów prawdopodobnie w tym duchu: „Przyślijcie nam swojego najlepszego architekta!”. Młody Włoch okazał się wyborem idealnym. Podczas swego dwudziestosiedmioletniego pobytu w Polsce zrealizował ponad 50 projektów, z czego 45 w Warszawie. Ponadto stolica zawdzięcza mu regulację placów Teatralnego i Bankowego.
Z florenckiej szkoły wyniósł wierność tradycji architektonicznej przynależnej dla danego miejsca, stąd jego budynki warszawskie idealnie współgrają z otaczającą je zabudową. Precyzyjnie i z niezwykłą szlachetnością formy komponował ścianę miejską – widać doskonałe proporcje, umiar dekoracyjny, prostotę.
Projektując Teatr Wielki w Warszawie, Corazzi wzorował się na budynku teatru San Carlo Nicoliniego w Neapolu, stworzonym przez architekta wojskowego Giovanniego Antonia Medrano (San Carlo to najstarszy na świecie, działający bez przerwy teatr operowy). Na placu Teatralnym stał niegdyś Marywil, pałac królowej Marysieńki, którego dziedziniec zamienił się przez lata w wielkie targowisko. Antonio zdecydował się na włączenie do powstającego teatru, jedynego pozostałego fragmentu dawnego pałacu – tzw. Domu Pod Kolumnami. To skrzydło znajdujące się pomiędzy ulicą Moliera i Senatorską. Drugie skrzydło – pomiędzy Wierzbową a Senatorską – jest zwierciadlanym odbicie domu Pod Kolumnami. Oba łączy trzon centralny, harmonijnie skomponowane wejście, a po uważnym przyjrzeniu się widać, że architekt pomieszał trzy porządki: joński, dorycki i koryncki. Trzeba przyznać, że próba ta wypadła doskonale. Powstała elewacja o długości 169 metrów, która stworzyła południową pierzeję placu Teatralnego i która stanowi ważny punkt na architektonicznej mapie Warszawy.
Choć podczas wojny obronnej 1939 roku Teatr Wielki został poważnie uszkodzony przez bomby i artylerię, to jednak nadawał się do odbudowy. Po Powstaniu Warszawskim na placu pojawiło się niemieckie specjalne komando saperów, które precyzyjnie zakładało ładunki wybuchowe i wysadzało kolejne fragmenty budynku. Niemcy nie zdążyli zniszczyć wszystkiego, choć nawiercili już otwory pod ładunki. Przetrwała fasada i część od ulicy Wierzbowej,
Po długim pobycie w Polsce Corazzi wrócił do Florencji, gdzie został powołany na członka Akademii Sztuk Pięknych. Wykonał tam m.in. projekty: parlamentu (ok. 1860), Panteon di Dante (ok. 1865), zaprojektował teatry w Aleksandrii oraz w Kopenhadze. Zmarł zmarł 28 kwietnia 1877 roku we Florencji.
Źródło: niezalezna.pl
