100 lat praw wyborczych Polek
Prawa wyborcze Polki uzyskały 28 listopada 1918 r. wraz z Dekretem Naczelnika Państwa o ordynacji wyborczej, który stanowił iż Wyborcą do Sejmu jest każdy obywatel Państwa bez różnicy płci. Przypomnieć trzeba, że kodeksy cywilne obowiązujące na terenie zaborów przewidywały pełne podporządkowanie żony mężowi.
Prawa wyborcze dla kobiet zadeklarował najpierw lubelski Rząd Tymczasowy, w manifeście ogłoszonym 7 listopada 1918 r., w którym napisano m.in.:
Sejm Ustawodawczy zwołany będzie przez nas jeszcze w roku bieżącym na podstawie powszechnego, bez różnicy płci, równego, bezpośredniego, tajnego i proporcjonalnego głosowania. Czynne i bierne prawo wyborcze będzie przysługiwało każdemu obywatelowi i obywatelce mającym 21 lat skończonych.
Prawa wyborcze dla kobiet ostatecznie wprowadził „Dekret o ordynacji wyborczej do Sejmu Ustawodawczego” podpisany przez Piłsudskiego 28 listopada 1918 r. Kobiety mogły głosować, a także być wybierane. Pierwszymi Polkami zasiadającymi w polskim parlamencie zostały Gabriela Balicka, Jadwiga Dziubińska, Irena Kosmowska, Maria Moczydłowska, Zofia Moraczewska, Anna Piasecka, Zofia Sokolnicka oraz Franciszka Wilczkowiakowa.
II Rzeczpospolita uprawniła kobiety do zajmowania stanowisk publicznych na równi z mężczyznami. Także konstytucja marcowa z 1921 r. nie dopuszczała możliwości wprowadzania żadnych ograniczeń z powodu płci i w pełni uchyliła ograniczenia mężatki do sprawowania czynności prawnych i zdolności procesowych. Od 1929 r. zaczęła obowiązywać zasada równouprawnienia obojga małżonków w stosunkach osobistych.
Źródło: niezalezna.pl
