Wychowanie w patriotycznej rodzinie o tradycjach PPS-owskich i wartości AK miały wpływ na jego dalszą działalność, jednak kluczowe wydaje się pewne osobiste wydarzenie.
Bliski kolega Jana Olszewskiego poszedł po 1945 r. do lasu walczyć z bronią w ręku z komunistycznymi okupantami. Olszewski również rozważał taki krok, jednak ostatecznie zdecydował się pójść na studia prawnicze w Warszawie. Kolega zginął. Jan Olszewski wiedział, że też powinien tak wybrać, nawet kosztem życia. A ponieważ wybrał inaczej, umocniło go to w przekonaniach niepodległościowych i antykomunistycznych. To m.in. Olszewskiemu zawdzięczamy wiele starań o odzyskanie niepodległości w czasach PRL i próbę odbudowy wolnego od komunizmu kraju po 1989 r. Szczególnie wówczas, gdy stał na czele pierwszego (od 1939 r.) polskiego rządu wyłonionego w wolnych wyborach. Człowiek, który nigdy nie splamił się współpracą z czerwonymi, nigdy nie wstąpił do PZPR. Ale nie tylko Jan Olszewski urodził się w Warszawie w roku 1930.
Wówczas, w tym samym mieście, przyszedł na świat Ryszard Kukliński. Człowiek, który uratował Polskę przed zagładą nuklearną, jaką szykował nam „bohater” Jaruzelski. I tak jak Olszewski walczył o wyrzucenie z naszego kraju okupacyjnych sowieckich wojsk i o wejście Polski do NATO, tak Kukliński nieprzypadkowo jest nazywany pierwszym polskim oficerem w NATO. Jan Olszewski jest kawalerem Orderu Orła Białego. I tego najwyższego polskiego odznaczenia życzymy pośmiertnie Ryszardowi Kuklińskiemu. Wszystko w rękach prezydenta Andrzeja Dudy.
