Medycyna regeneracyjna pozwala na znaczną poprawę jakości życia pacjentów na całym świecie poprzez naprawę, wymianę lub regenerację uszkodzonych tkanek i narządów. Może być rozwiązaniem problemów takich, jak brak narządu od dawcy lub ryzyko związane z transplantacją. Jednym z głównych postępów w medycynie regeneracyjnej jest wykorzystujący żywe komórki biodruk na miejscu ( czyli „in situ”), będący rozszerzeniem technologii druku 3D, który pozwala bezpośrednio odtwarzać uszkodzone tkanki i narządy.
Biodrukowanie in situ rozwija się i osiąga postępy w ciągu ostatnich kilku lat. Istnieją jednak pewne ograniczenia związane z drukowaniem różnych materiałów i kontrolą właściwości fizykochemicznych drukowanych tkanek.
Obecnie stosowane technologie biodruku in situ mają pewne ograniczenia. Na przykład niektóre urządzenia są kompatybilne tylko z określonymi rodzajami biotuszu, a inne mogą tworzyć tylko niewielkie fragmenty tkanek.
Zespół badawczy z Kanady, w skład którego wchodzili Erik Pagan i profesor Mohsen Akbari z University of Victoria, opracował niewielką biodrukarkę in situ o modularnej konstrukcji, która umożliwia drukowanie złożonych i biokompatybilnych struktur.
Technologia biodruku in situ ma wiele potencjalnych zastosowań. Na przykład może być wykorzystana do naprawy dużych ubytków tkanki spowodowanych urazami, zabiegami chirurgicznymi lub nowotworami.
Kluczową cechą tego przenośnego urządzenia jest obecność wielu wkładów z biotuszem, z których każdy jest niezależnie sterowany pneumatycznie. To daje operatorowi kontrolę nad mieszanką do druku, ułatwiając tworzenie struktur o pożądanych właściwościach.
Technologia biodruku in situ ma potencjał do wyeliminowania potrzeby pobierania narządów od dawców i zmniejszenia ryzyka związanego z przeszczepami. Może być również stosowana do produkcji systemów dostarczania leków oraz do opracowania protez i implantów ortopedycznych.
Innym godnym uwagi potencjalnym zastosowaniem jest produkcja systemów dostarczania leków - struktur, które uwalniają precyzyjnie leki, a także komórki w trzech czwartych lokalizacji wewnątrz organizmu. Dzięki temu leki byłyby bardziej skuteczne, można by minimalizować skutki uboczne z nimi związane oraz poprawić bezpieczeństwo.
