Przyroda na wyciągnięcie ręki: Co wiesz o... rokitniczce?

Najczęściej widuje się w podmokłych dolinach rzek Narwi i Biebrzy oraz na środkowych odcinkach Warty i Wisły. Liczne populacje zamieszkują porośnięte stawy i jeziora.

Występuje do 300–500 m n.p.m., więc w górach i na wyżynach jej się zwykle nie spotyka (jest tam nieliczna). W Polsce rokitniczki Odloty trwają od sierpnia do początku października. W czasie migracji rokitniczki spotyka się licznie w całym kraju. Ostatnie osobniki notowano w drugiej połowie października. Zimą nigdy ich nie spotkano. Wśród trzech kreskowanych trzciniaków zamieszkujących Europę Środkową rokitniczka jest najpospolitsza.

Zamieszkuje Europę (poza jej południową i południowo-zachodnią częścią) oraz zachodnią Syberię do rzeki Jenisej.

To drobny śpiewający ptak o delikatniejszej sylwetce od wróbla i od niego mniejszy. Masa ciała ok. 9–15 g. Obie płci ubarwione jednakowo. Wierzch głowy (kreskowana czapeczka) i grzbiet w charakterystyczne, jasnobrązowe i czarne szerokie paski tworzące smugi, nad okiem przebiega wyraźna biała brew. Wierzch ciała oliwkowobrązowy z ciemnym kreskowaniem. Skrzydła beżowobrązowe (również pokryte ciemnym kreskowaniem), część lotek ma białe brzegi. Spód ciała jasny – brzuch i gardło jednolicie żółtobiałe (w szacie godowej nie ma kreskowania), a boki bladopomarańczowe. Kuper jest rdzawo zabarwiony i nie ma plamkowania. 

Mało płochliwa, pozwala na obserwację z odległości nawet kilku kroków. Zwykle prowadzi jednak dość skryty tryb życia, więc swoją obecność zdradza zwykle śpiewem ze szczytu wyższej roślinności lub gdy podrywa się do krótkiego lotu godowego. 

Rokitniczki wykonują żywą i urozmaiconą pieśń z długimi trelami i powtarzalnymi tonami. Usłyszeć można też imitacje głosów innych ptaków, np. łyski, pliszki siwej i jaskółek. Czasem można usłyszeć też warczące „skraaa”.
W porównaniu z trzcinniczkiem i trzciniakiem wykazuje mniejsze przystosowanie do wspinania się po źdźbłach trzcin.

Nim rokitniczki wylecą na odległe zimowiska, bardzo efektywnie potrafią gromadzić zapasy tkanki tłuszczowej – podwajają wtedy swoją masę z ok. 10 do 20 g. Jesienna wędrówka liczy sobie 1600 km z Anglii do Hiszpanii i ptak pokonuje ją bez przystanku, lecąc z prędkością około 40 km/h. Przemierzenie tego dystansu kosztuje je 4 gramy wagi. Gdy wypocznie, rusza dalej, przelatując nad Saharą 4000 km, nie robiąc po drodze przerw i tracąc w trakcie lotu cały zapas wody i tłuszczu. Gdy dolatuje już na docelowe zimowisko, waży znowu 10 g, a niekiedy nieco mniej.

Zamieszkuje tereny podmokłe, dobrze nasłonecznione, brzegi jezior, stawów hodowlanych, torfowisk, rzek, bagna z gęstą roślinnością w postaci trzcin, turzyc, wysokich traw i tataraku. Może zasiedlać podmokłe zakrzaczone łąki i turzycowiska z rozproszonymi na nich wierzbowymi zaroślami, zarastające starorzecza, rowy, mokradła (również z wysokimi zakrzewieniami), podmokłe lasy, strefy przejściowe szuwarów (między suchym lądem a wodą), a nawet pola kukurydzy, zbóż i rzepaku położone daleko od wody. Zarośnięte rowy melioracyjne zasiedla jedynie, gdy brakuje jej odpowiednich siedlisk.

Okres godowy trwa od maja do lipca. Wyprowadza 1–2 lęgi do roku – pierwszy w drugiej połowie maja, drugi od połowy do końca czerwca.

Do Polski przylatuje od połowy kwietnia do maja. Terytorium lęgowe rokitniczki jest małe, pokrywa obszar do 20–40 m od gniazda. W swoim rewirze samiec wytrwale wykonuje swą pieśń, również nocami. W czasie wykonywania śpiewu samiec odbywa charakterystyczny lot. Wzbija się z wierzchołka źdźbła trzciny do góry, po czym spada ukośnie z szeroko rozłożonymi skrzydłami i szeroko rozpostartym ogonem na inne źdźbło. Czasem sadowi się w widocznym miejscu, na gałęzi lub trzcinie i stąd oznajmia o swoim terytorium. Godowe szczebiotanie ma dość skomplikowany, urozmaicony przebieg i zawiera naśladowcze motywy głosu innych ptaków przeplatane serią zgrzytów, treli i dzwonków. Jest przyjemny dla ludzkiego ucha.

Gniazdo buduje w kępie turzyc, czasem w gałązkach niezbyt gęstego zeszłorocznego krzewu, leży nisko w roślinności zielnej lub w szuwarach, a nawet na ziemi. Ptaki nie przyczepiają gniazda do łodyg roślin, ale wciskają je między łodygi zeszłorocznej trzciny. W budowie uczestniczą oba ptaki, ale główny ciężar tej czynności ponosi samica. W zewnętrznej warstwie konstrukcji znajdują się suche źdźbła traw, liści i sitowia. Środkowa część składa się z bardziej miękkich źdźbeł traw, wełny roślinnej, mchu i włosia. Uwicie trawy przypomina kształtem czarkę.

Dwa lęgi w roku, z czego pierwszy w drugiej połowie maja, a drugi od połowy do końca czerwca. W zniesieniu 4–6 jaj. Jaja na jasnym szarożółtym tle posiadają na tępym tle gęste, zlewające się brązowe i szarawe plamki o szerokości włosa.
Od złożenia ostatniego jaja trwa 13–15 dni. Wysiaduje głównie samica. Często wysiadują jajo kukułki. Młode opuszczają gniazdo po 10–12 dniach rodzicielskiej opieki ze strony obu partnerów. Nadal jednak pozostają w jego pobliżu, a rodzice karmią je nadal przez kolejne 2 tygodnie. Gdy młode stają się już niezależne, para może zabrać się za wyprowadzenie drugiego lęgu. Rokitniczki we wrześniu i październiku odlatują na zimowiska leżące w Afryce Subsaharyjskiej. Ptaki te dożywają zwykle 7 lat.

Pożywienie to drobne owady i bezkręgowce, a więc żywi się prawie wyłącznie pokarmem pochodzenia zwierzęcego. Gdy leci na zimowisko, zjada też jagody.

Rokitniczki mają swoje ulubione miejsca żerowania. Poczynione obserwacje wskazują, że owady najczęściej zbiera z roślin. Jeśli może, unika zbierania ich z powierzchni wody, ziemi. Rzadko też decyduje się na polowanie w powietrzu.

Liczebność dla Europy na rok 2015, zawiera się w przedziale 12–22 milionów dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za stabilny. W Polsce objęta ochroną gatunkową ścisłą. 

 

 

Źródło: niezalezna.pl

#Rokitniczka