Welsh corgi pembroke – należy do jednej ras z grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Typ jamnikowaty.
Rasa wyhodowana w Walii. Jej pochodzenie jest kwestią sporną: najczęściej przyjmuje się, że przodkami psów tej rasy były vallhundy, sprowadzone do Walii w IX wieku przez wikingów.
Psy były wykorzystywane są jako psy pasterskie i zaganiające bydło. Coraz częściej są to psy towarzyszące. Współczesny to głównie psy do towarzystwa. Są aktywne, bystre i wytrzymałe. Niektóre psy tej rasy sprawdzają się w dogoterapii.
Welsh corgi pembroke jest przyjaźnie nastawiony wobec ludzi, kontaktowy, pogodny, pojętny, stanowczy i czujny. Choć osiąga niewielkie rozmiary i może mieszkać w małym mieszkaniu, jest aktywny i należy zapewnić mu odpowiednią dawkę ruchu na świeżym powietrzu. Pies rodzinny, bardzo wierny, skory do wspólnych zabaw. Nie przejawia skłonności do włóczenia się. Raczej nie faworyzuje nikogo, jest bardzo wierny i przywiązuje się do wszystkich domowników, wylewnie wita z domownikami. Może być przyjacielem starszych dzieci, które są dla niego doskonałymi partnerami do zabaw czy wspólnego uprawiania sportu.
Dobrze wychowany bez problemu dogaduje się z innymi psami. Jednak zaatakowany przez psa nie pozostanie dłużny. Między osobnikami tej samej płci mieszkającymi pod jednym dachem może dochodzić do konfliktów.
Przedstawiciel tej rasy nie lubi bezczynności. Ruch jest w jego wypadku bardzo ważny, bo zapobiega nudzie, pozwala zachować dobrą kondycję i szczupłą sylwetkę. Zaaferowany ptakami czy wiewiórką może odbiegać na znaczną odległość.
Dzieci i dorośli mogą jednak paść ofiarą typowego dla rasy nawyku podszczypywania łydek. Jest to dziedzictwo przeszłości: w ten sposób corgi pasące bydło dyscyplinowały stado. Choć podszczypywanie może być denerwujące i bolesne, nie należy go traktować jako sygnału alarmującego: corgi nie jest psem agresywnym.
Welsh corgi pembroke ma świetną pamięć, szybko się uczy i chętnie współpracuje z człowiekiem. Te zalety mogą jednak przysporzyć kłopotów mało doświadczonym właścicielom, szybko nabiera bowiem nie tylko dobrych, ale i złych nawyków. Welsh corgi pembroke ma silny charakter i zawsze próbuje postawić na swoim. Wymaga jasno określonych zasad. Nie można mu na wszystko pozwalać, bo szybko zacznie sprawiać problemy. Nauka powinna opierać się na wzajemnym zaufaniu, konsekwencji i łagodnym podejściu.
Średniej wielkości pies o krótkich nogach. W odróżnieniu od Cardigana uszy ma mniejsze i ruchliwe, także zaokrąglone. Szyja: muskularna, dobrze rozwinięta. Tułów: długi i mocny; klatka piersiowa szeroka i głęboka; linia grzbietu prosta. Ogon: osadzony na linii grzbietu, dużo krótszy niż u cardigana. Głowa: lisia w kształcie; między uszami czaszka jest dosyć szeroka i płaska; stop średnio zaznaczony; kufa zwęża się lekko ku końcowi; nos czarny. Oczy: brązowe, nigdy wyłupiaste.
Szata i umaszczenie: rude, śniade, płowe lub czarne podpalane, jednolite lub z białymi znaczeniami na nogach, klatce piersiowej, szyi i głowie.
Zdrowie i pielęgnacja: najbardziej typowe dla rasy dolegliwości to wrodzony postępujący zanik siatkówki, problemy z dyskami międzykręgowymi i choroby spowodowane otyłością, na którą corgi jest podatny. Pielęgnacja szaty nie jest skomplikowana i najczęściej sprowadza się do regularnego szczotkowania.
W Polsce rasa coraz częściej spotykana.
Źródło: niezalezna.pl
