Dalmatyńczyk – pogodny i ruchliwy pies
Charakterystycznie biało-czarno umaszczony dalmatyńczyk lubi ruch. Chętnie spędza czas w towarzystwie ludzi. Jest bardzo przywiązany do właściciela. Potrzebuje nie tylko fizycznych wyzwań, ale także umysłowych. To pies wrażliwy, potrzebuje życzliwości i akceptacji. Reaguje zdecydowanie częściej na pochwały i nagrody niż nadmierną dyscyplinę. Pod presją staje się uparty.
Dalmatyńczyk (wyżeł dalmatyński) to rasa psa, należąca do grupy psów gończych, posokowców i ras pokrewnych, zaklasyfikowana wraz z rodezjanem do sekcji ras pokrewnych. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską należy do grupy psów użytkowych. Typ wyżłowaty.
Nazwa rasy pochodzi od regionu wybrzeża Adriatyku – Dalmacji. Według niektórych badaczy jego przodkowie psa pochodzą z północnych Indii i w średniowieczu, wraz z taborami cygańskimi przywędrowały do Europy. Pierwszy opis dalmatyńczyka pochodzi z kroniki chorwackiej z 1719 roku. W Dalmacji psy te wykorzystywane były jako gończe, a później, w XVII wieku jako obronne. W późniejszych czasach z uwagi na podatność na tresurę i atrakcyjny wygląd były wykorzystywane między innymi jako psy cyrkowe. W XVIII wieku sprowadzone do Wielkiej Brytanii. W okresie wiktoriańskim osiągnęły szczyt popularności. Rasa ta przywędrowała do Polski pod nazwą Dalmatinnis.
Umaszczenie jest czysto białe z ostro odgraniczonymi, okrągłymi czarnego lub wątrobianobrązowego koloru cętkami. Pojawiają się one już u około dwutygodniowych szczeniąt, które rodzą się białe. Średnica plam wynosi 20–30 mm. Plamki na głowie, pysku, uszach, nogach, ogonie i skrajnych partiach tułowia powinny być mniejsze niż na pozostałych częściach ciała. Nos psów w czarne cętki powinien być czarny, w brązowe łatki zawsze czekoladowy. Oczy psów białych w czarne cętki mogą być czarne, niebieskie lub brązowe, a psów cętkowanych brązowożółte lub brązowe; mogą występować też niebieskie. Sierść jest krótka, twarda, zbita i zwarta.
Głowa o stożkowatym kształcie, proporcjonalna. Stop niezbyt wyraźny, kufa i czaszka równej długości. Wargi grube, suche, dobrze przylegające. Uzębienie kompletne, zgryz nożycowy.
Uszy trójkątne, miękkie, osadzone wysoko po bokach głowy, wiszące przy policzkach. Wyżej ceni się uszy cętkowane niż jednolicie ubarwione. Oczy owalne, najwyżej ceni się oczy ciemne. Powieki pigmentowane, przylegające. Nos czarny lub brązowy, w zależności od barwy cętek. Grzbiet nosa prosty. Szyja, długa, mocna, sucha, bez podgardla.
Sylwetka, w kształcie krótkiego prostokąta, proporcjonalna, umięśniona, z wyraźnym kłębem i mocnym grzbietem, zad lekko opadający. Klatka piersiowa jest pojemna, niezbyt szeroka i stanowi 45 do 50% wysokości w kłębie.Kończyny, proste, dobrze umięśnione, ustawione równolegle, o długości proporcjonalnej do reszty ciała. Łapy okrągłe, zwarte, z wysklepionymi palcami i sprężystymi opuszkami. Pożądana ciemna pigmentacja pazurów. Ogon, długi, szablasto wygięty, osadzony na przedłużeniu linii grzbietu.
Jest to pies odważny, czujny i zrównoważony. Wykazuje wysoki stopień przywiązania do członków rodziny, dobrze czuje się w towarzystwie dzieci. Aktywny i towarzyski, sprawdza się jako pies rodzinny, jeśli jest odpowiednio prowadzony. W kontaktach z dziećmi dalmatyńczyk okazuje dużą cierpliwość.
Na ogół przyjaźnie nastawiony do innych zwierząt. Dalmatyńczyk nie jest psem odpowiednim dla mało ruchliwych osób. Podatny na szkolenie, chętny do nauki, którą z uwagi na niezależność charakteru tej rasy należy zaczynać jak najwcześniej.
Dalmatyńczyki gubią dużo włosów, w czasie linienia (na wiosnę i jesienią) istnieje konieczność wyczesywania włosa raz na dzień przez ok. 10 min. Dalmatyńczyk jest mało odporny na niskie temperatury. Spotykane problemy zdrowotne u tej rasy to kamica moczanowa, głuchota, młodzieńcza nefropatia, cisawica, skręt żołądka. Zdarzają się też alergie i choroby skórne. Średnia długość życia psów tej rasy to ok. 14–17 lat.
Źródło: niezalezna.pl
