Ciekawostki turystyczne: Pałac w Folwarku Sielce w Warszawie
Dawny folwark królewski usytuowany na terenie Sielc, znajdujący się obecnie się przy ulicy Zbyszka Cybulskiego 3 w Warszawie. Do dnia dzisiejszego z dawnego folwarku zachował się jedynie pałac i jego oficyny, oraz pozostałości ogrodu (obecny Park Sielecki).
Folwark na Sielcach istniał już w XVI wieku. Pierwszy murowany kompleks pałacowy został założony najprawdopodobniej pod koniec XVIII wieku przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, który od roku 1775 dzierżawił tereny Sielc.
W okresie swojego panowania, Stanisław August Poniatowski ufundował w okolicy Warszawy wiele folwarków o takim profilu działalności. Budowane w nich pałace miały najczęściej charakter skromnych rezydencji podmiejskich i letnich, służyły jako podróżne przystanki dla króla, osób z jego otoczenia i wysłanników, często były oddawane w dzierżawę, niekiedy też stawały się prezentami dla nowo uszlachconych rodów. Z całą pewnością już w roku 1784 Folwark był już własnością króla.
W roku 1820 pałac i otaczające go tereny stały się własnością wielkiego księcia Konstantego i zostały włączone do pobliskiego majątku Belweder. Pałac został zbudowany w stylu obowiązującym w Polsce w latach około 1790–1830.
Na początku XIX wieku folwarkiem zarządzał Zarząd Księstwa łowickiego należący do żony wielkiego księcia – Joanny Grudzińskiej. Po jej śmierci w 1831 roku, zgodnie ze sporządzonym testamentem sielecki majątek otrzymał ówczesny król Polski, car Mikołaj I.
Po zachodniej stronie pałacu rozciągał się angielski park krajobrazowy o powierzchni blisko 11 hektarów. Z całą pewnością park ten istniał już za panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Naprzeciwko wiodącej do pałacowego ogrodu bramy od roku 1853 stał krzyż ufundowany przez mieszkańców okolicy, a będący wotum dziękczynnym za ocalenie podczas epidemii cholery. Do lat dwutysięcznych naprzeciwko bramy wjazdowej do folwarku stał drewniany krzyż przydrożny zaaranżowany w formie kapliczki; prawdopodobnie był on następcą krzyża z 1853 roku.
W 1832 roku, po upadku Powstania listopadowego, pałac przemieniono na miejsce wypoczynku dygnitarzy wojskowych.
Jak donosiło "Słowo" z 31 stycznia 1911 roku, wówczas pałac składał się z 24 pokoi i dodatkowych ubikacji. Od tego okresu datuje się stopniowe popadanie pałacu w ruinę.
W 1932 roku zostało zawiązane Towarzystwo Przyjaciół Belwederu, Czerniakowa, Sielc i Siekierek, które sprawowało pieczę nad oddanym do użytku publicznego parkiem. W 1933 roku w południowej oficynie pałacu, Towarzystwo "Opieka" działające przy pobliskiej parafii pod wezwaniem św. Bonifacego przy ul. Czerniakowskiej, utworzyło świetlicę dla ubogich dzieci.
Okres Powstania Warszawskiego pałac przetrwał najprawdopodobniej bez większych strat. Z zachowanych relacji wiadomo, że podczas powstania spaleniu z pewnością uległy zabudowania gospodarskie.
W okresie PRL-u kompleks zabudowań został odseparowany od parku żelaznym ogrodzeniem stojącym do dziś. Pałac i przyległe do niego oficyny przeszły pod kuratelę pobliskiej Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych. Pomieszczenia rozparcelowano i zamieniono na mieszkania pracownicze.
Po 1989 roku budynki zaczęły popadać w ruinę. Ostatni lokatorzy opuścili budynek około 2000 roku; od tego momentu przez pięć lat pałac był dewastowany i rozkradany.
Doszczętnie zdemolowany pałac został wydzierżawiony Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych "Lewiatan" w 2005 roku, dzięki czemu doczekał się on gruntownego remontu. Obecnie kompleks jest własnością Skarbu Państwa, lecz jako dzierżawa nie jest udostępniony publiczności. Teren wchodzący w skład obecnego kompleksu obejmuje około 1 ha.
Dawny park angielski został w większości rozparcelowany i zabudowany w okresie powojennym; jego pozostałości (staw, resztki drzewostanu) tworzą dziś Park Sielecki.
Źródło: niezalezna.pl
