Ciekawostki turystyczne: Pałac Prezydencki Warszawie

Monumentalny gmach, znajdujący się pomiędzy kościołem pokarmelickim a hotelem Bristol, składa się z czterokondygnacyjnego korpusu głównego oraz dwóch dwukondygnacyjnych skrzydeł bocznych. Był wielokrotnie przebudowywany. Swój obecny wygląd zewnętrzny uzyskał na początku XIX wieku.

Pierwotnie był to barokowy pałac w stylu rezydencji genueńskich, z pierwszym w Warszawie ogrodem typu włoskiego, schodzącym aż do Wisły, płynącej w tamtych czasach u podnóża skarpy. 

Budowę korpusu głównego w miejscu znajdującego się w tym miejscu dworu rozpoczął ok. 1643 hetman wielki koronny Stanisław Koniecpolski, z przeznaczeniem na swoją warszawską rezydencję. W 1659 Stanisław Koniecpolski sprzedał pałac hetmanowi polnemu i marszałkowi wielkiemu koronnemu Jerzemu Sebastianowi Lubomirskiemu. W 1674 pałac przeszedł w ręce Radziwiłłów, którzy ostatecznie odkupili go w 1685.

W 1705 w pałacu mieszkał Stanisław Leszczyński. Od 1773 w gmachu odbywały się posiedzenia delegacji, która została wyłoniona przez Sejm Rozbiorowy dla przygotowania wspólnie z przedstawicielami trzech mocarstw traktatów I rozbioru Polski.

W czasie Sejmu Czteroletniego pałac był siedzibą Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej. Podczas insurekcji kościuszkowskiej mieścił się tam szpital wojskowy.

W styczniu 1807 na przedstawieniu sztuki Andromeda gościł w nim Napoleon Bonaparte, a w 1815 w pałacu zatrzymał się car Aleksander I.

24 lutego 1818 w pałacu odbył się pierwszy publiczny koncert ośmioletniego Fryderyka Chopina. 

Pałac pozostawał własnością Radziwiłłów do wiosny 1818, kiedy to został odkupiony przez rząd Królestwa Polskiego z przeznaczeniem na siedzibę namiestnika Królestwa Polskiego, a także na biura i mieszkania niektórych urzędników. O nowym przeznaczeniu gmachu zadecydowały jego wielkość oraz położenie przy głównej arterii miasta.

W latach 1818–1819 korpus główny pałacu został gruntownie przebudowany w stylu klasycystycznym. Po przebudowie przeznaczony dla namiestnika pałac zaczął być nazywany Pałacem Namiestnikowskim. Stał się jednak siedzibą tylko jednego namiestnika, gen. Józefa Zajączka, który mieszkał w nim razem z żoną Aleksandrą Zajączkową. Odbywały się tam również posiedzenia Rady Stanu. 

W czasie powstania listopadowego gmach był siedzibą Rządu Narodowego. Zamieszkali tam również dyktator powstania gen. Józef Chłopicki oraz naczelny wódz Michał Radziwiłł. 

Po powstaniu listopadowym pałac stracił na znaczeniu, gdyż oficjalną siedzibą namiestników Królestwa Polskiego (od 1874 generał-gubernatorów warszawskich) stał się Zamek Królewski. Mieściły się w nim różne urzędy, m.in. Biuro Przyboczne Namiestnika, Rada Administracyjna, Kancelaria Ogólnego Zebrania Senatu.
Tutaj, w marcu 1879, po raz pierwszy w Warszawie pokazano obraz Jana Matejki Bitwa pod Grunwaldem. 

Po opuszczeniu Warszawy przez Rosjan w sierpniu 1915 pałac przejęła administracja niemiecka. W październiku 1917 rozebrano pomnik Iwana Paskiewicza, jednak na dawnym miejscu pozostał cokół monumentu wykonany z ciemnoszarego granitu finlandzkiego. Został on później wykorzystany do budowy pomnika księcia Józefa Poniatowskiego, odsłoniętego w 1923 na placu Saskim. 

W czasie obrony Warszawy we wrześniu 1939 gmach nie został poważnie uszkodzony.
W latach 1941–1942 w pałacu prowadzono prace budowlane w związku z utworzeniem w styczniu 1941 w siedzibie polskiego rządu Deutsches Haus – centralnej placówki społeczno-kulturalnej Niemców w Warszawie. 

Podczas powstania warszawskiego pałac i sąsiadujący z nim hotel Bristol miały zostać opanowane przez żołnierzy 4 kompanii VIII zgrupowania wchodzącego w skład zgrupowania „Krybar”. Walki toczone w śródmieściu w czasie powstania nie wyrządziły gmachowi żadnych szkód, a wycofujący się z miasta Niemcy nie zdążyli wysadzić go w powietrze. 

Do ocalałego budynku w grudniu 1945 przeniosło się Prezydium Rady Ministrów. Budynek był siedzibą Rady Ministrów do 1953. Później pałac zaczął pełnić głównie funkcje reprezentacyjne.

W 1965 przed pałacem ustawiono pomnik księcia Józefa Poniatowskiego, kopię monumentu  z 1832, zniszczonego w grudniu 1944 przez Niemców. 
Po zakończeniu remontu w 1994 pałac stał się oficjalną siedzibą Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej i otrzymał nową oficjalną nazwę – pałac Prezydencki.

Zamieszkał w nim Lech Wałęsa, przenosząc się z dotychczasowej oficjalnej siedziby prezydenta w Belwederze. W tym czasie drugie piętro w całości zajmowały prywatne apartamenty prezydenta i jego rodziny, użytkowane następnie przez prezydentów Aleksandra Kwaśniewskiego i Lecha Kaczyńskiego.
Bronisław Komorowski wkrótce po swoim wyborze zdecydował się zamieszkać w dużo mniejszym apartamencie na piętrze Belwederu, natomiast dotychczasowe apartamenty w Pałacu Prezydenckim zostały przekształcone w powierzchnię biurową. Gmach pozostał jednak miejscem codziennej pracy prezydenta (mieścił się tam m.in. jego gabinet), a także głównym miejscem uroczystości z jego udziałem oraz przyjmowania oficjalnych gości. 

Prezydenci Rzeczypospolitej Polskiej podpisali w pałacu m.in. Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej (1997), a także ratyfikowali akty o przystąpieniu Polski do NATO (1997) i Unii Europejskiej (2003) oraz Traktat lizboński (2009).

W czasie swoich podróży apostolskich do Polski pałac odwiedzili Jan Paweł II (1999) oraz Benedykt XVI (2006).

 

 

Źródło: niezalezna.pl

#Pałac Prezydencki Warszawie