Ciekawostki turystyczne: Pałac biskupa Erazma Ciołka
Pałac biskupa Erazma Ciołka – zabytkowy pałac z XVI wieku znajdujący się przy ulicy Kanoniczej 17 w Krakowie. Obecnie oddział Muzeum Narodowego w Krakowie. W 1505 staraniem biskupa płockiego Erazma Ciołka połączono dwa domy, tworząc tzw. wielki dwór, uchodzący w XVI wieku za najokazalszy przy ulicy Kanoniczej.
Kolejnymi właścicielami pałacu byli Mikołaj Wolski, a następnie kardynał Jerzy Radziwiłł, który dokonał kolejnej przebudowy rezydencji.
Dziś do pałacu prowadzi renesansowa brama z kartuszem, na którym widnieje orzeł w koronie z przeplecioną literą S będącą inicjałem króla Zygmunta Starego. W sieni odkryto późnogotycką kolumnadę, która dzieliła sień na dwie nawy. W 1977 dokonano kolejnego odkrycia zamurowanych arkad dziedzińca. Bogaty wystrój pałacu prawie całkowicie został zniszczony w XIX w. za czasów austriackich.
Zniszczony pałac w 1996 został przekazany Muzeum Narodowemu, w latach 1999–2006 dokonano kompleksowej rewaloryzacji obiektu. Obiekt zaadaptowano na cele muzealne, jednakże zachowując częściowo obiektowi charakter pałacowy. W salach utworzono dwie galerie, sztuki dawnej do XVIII wieku (na piętrze) oraz sztuki cerkiewnej (na parterze). Ponadto w pałacu mieści się pracownia konserwacji malarstwa i rzeźby.
Projekt konserwatorski przewidział ponowne otwarcie zamurowanej monumentalnej dwunawowej sieni, przywrócenie późnogotyckich i renesansowych obramowań okiennych z wykorzystaniem autentycznych elementów, rekonstrukcję kolorystycznego rozwiązania fasady w oparciu o ujawnione w okresie badań ślady oraz konserwację reliktów renesansowych malowideł ściennych we wnętrzu skrzydła północnego z zachowanymi herbami Łodzia biskupa Tomickiego. Szereg odkrytych elementów późnogotyckiej, renesansowej i manierystycznej kamieniarki wzbogaca ekspozycję muzealną. Znajdują się tutaj fragmenty loggii widokowej, która wieńczyła tylną oficynę pałacu w ostatnich latach XVI wieku.
W pałacu, będącym oddziałem Muzeum Narodowego w Krakowie, znajdują się dwie stałe ekspozycje poświęcone dawnej sztuce w Polsce: Galeria Sztuki Dawnej Polski XII-XVIII wieku i Galeria Sztuki Cerkiewnej Dawnej Rzeczypospolitej. W zbiorach mieści się również lapidarium. Budynek mieści także Pracownię Konserwacji Malarstwa i Rzeźby Polichromowanej oraz magazyny muzealne.
„Sztuka Dawnej Polski XII–XVIII wieku” jest stałą ekspozycją, która gromadzi dzieła malarstwa, rzeźby i rzemiosła artystycznego od romanizmu po późny barok.
W salach parteru mieści się galeria „Sztuka Cerkiewna Dawnej Rzeczypospolitej” z bogatym zbiorem malarstwa i rzemiosła artystycznego związanego z Kościołem Wschodnim. Najwięcej dzieł pochodzi z Podkarpacia i Rusi Czerwonej, ponadto Muzeum gromadzi dzieła z Rusi Nowogrodzkiej, Rusi Kijowskiej czy krajów bałkańskich i Grecji.
Źródło: niezalezna.pl
