Jest to drewniana jednonawowa świątynia posiadająca konstrukcję zrębową, która została wzniesiona w 1711 roku. Kościół jest orientowany. Jego prezbiterium jest mniejsze w stosunku do nawy i jest zamknięte trójbocznie, z boku mieści się zakrystia posiadająca lożę na piętrze z zewnętrznymi schodami.
Z boku nawy znajduje się szachulcowa kruchta. Wieża kościoła znajduje się od frontu i posiada konstrukcję słupową, jej ściany zwężają się ku górze, w przyziemiu znajduje się kruchta. Wieża jest zwieńczona czworobocznym, gontowym dachem ostrosłupowym. Dzwon pochodzi z 1593 roku i został odlany przez Stefana Goetza.
Budowla nakryta jest dachem jednokalenicowym, złożonym z gontów, tworzącym wydatny okap nad prezbiterium. Wnętrze jest nakryte stropami płaskimi.
Chór muzyczny jest podparty czterema słupami i posiada prospekt organowy oraz parapet o prostej linii.
W prezbiterium znajduje się polichromia powstała na początku XVIII wieku w formie wici akantowej, kotar i festonów.
W nawie znajduje się neobarokowa polichromia wykonana pod koniec XIX wieku przez Beihaf w formie pasów ornamentalno – florystycznych. Ołtarz główny w stylu barokowym pochodzi z początku XVIII wieku Ambona w stylu manierystycznym pochodzi z początku XVII wieku i otrzymała polichromię w 1914 roku.
Chrzcielnica w stylu późnobarokowym pochodzi z 1 połowy XVIII wieku. Stacje Drogi Krzyżowej w stylu ludowym pochodzą z początku XIX wieku.
W latach 1888 – 89 i 1914 roku kościół został odrestaurowany (w tym czasie została odkryta i zakonserwowana stara polichromia przez J. Langera). Świątynia była remontowana również w 1969 roku.