Powierzchnia parku wynosi 19 781,6 ha, powierzchnia otuliny 8002,5 ha. W jego znajduje się 10 rezerwatów: 8 przyrody nieożywionej, jeden leśny i jeden krajobrazowy. Ponadto jeden rezerwat zlokalizowany jest w otulinie parku.
Na terenie parku: Góra Miedzianka, Góra Rzepka, Góra Zelejowa, Góra Żakowa, Jaskinia Raj, Milechowy, Moczydło, Karczówka, Biesak-Białogon, Chelosiowa Jama. W otulinie: Wolica.
Zamek w Chęcinach to zamek królewski z przełomu XIII i XIV wieku, górujący nad miejscowością Chęciny. W pobliżu zamku przechodzi żółty szlak turystyczny z Wiernej Rzeki do Chęcin.
Budowę warowni rozpoczęto pod koniec XIII wieku. W 1306, Władysław Łokietek nadał go biskupowi krakowskiemu, Janowi Muskacie. Rok później, pod pretekstem wykrycia spisku przeciwko władzy królewskiej, cofnął ów przywilej, przejmując tym samym warownię. Łokietek uczynił ją terytorialnym ośrodkiem swej władzy w zakresie gospodarczym, politycznym i militarnym.
Zamek odegrał ważną rolę jako miejsce koncentracji wojsk wyruszających na wojnę z Krzyżakami. W 1331 roku z Chęcin wyruszono na bitwę pod Płowcami. W 1318, ze względu na niedostępność zamku, zdeponowano tu skarbiec archidiecezji gnieźnieńskiej.
Po śmierci Władysława Łokietka pieczę nad warownią objął Kazimierz Wielki. Zamienił on zamek w niezdobytą przez ponad 250 lat królewską fortecę, znacznie go rozbudowując. Między innymi w tym czasie zostały podwyższone kamienne wieże.
W Chęcinach rezydowała wówczas druga żona króla – Adelajda. W późniejszych latach zamieszkiwały tu także: siostra Kazimierza Wielkiego – Elżbieta Łokietkówna, żona Władysława Jagiełły – Zofia Holszańska, z synem Władysławem Warneńczykiem oraz żona Zygmunta Starego – Bona.
Zamek przez długie lata używany był w charakterze więzienia stanu. Osadzono tu m.in. Andrzeja Wingolda (oskarżonego o podburzanie Rusi przyrodniego brata Władysława Jagiełły), Warcisława z Gotartowic oraz znaczniejszych jeńców schwytanych po grunwaldzkiej wiktorii, między innymi Michała Küchmeistra – późniejszego wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego.
W XVI wieku zamek zaczął podupadać. W latach 1655–1657 został doszczętnie zniszczony najpierw przez Szwedów, a następnie przez szturm oddziałów Rakoczego. Dzieło zniszczenia dokończyła w 1707 kolejna okupacja szwedzka. Wtedy to zamek opuścili ostatni mieszkańcy. Przez następne stulecia średniowieczne mury stanowiły głównie darmowe źródło materiału budowlanego dla miejscowych wieśniaków. Pierwsze prace konserwacyjne przeprowadzono już w 1877.
Podczas I wojny światowej ucierpiała środkowa wieża zamku, wykorzystywana przez żołnierzy rosyjskich jako punkt obserwacyjny.
W czasie II wojny światowej kamienie pozyskane ze wzgórza zamkowego używano do utwardzania okolicznych dróg.
Wiosną 2013 r. rozpoczęła się trwająca do 2015 rewitalizacja zamku.
Zamek wzniesiony na splantowanej grzędzie, zbudowany jest z kamienia. Pierwotny zamek powstał na planie nieregularnego wieloboku wykorzystując walory obronne wzgórza wznoszącego się na wysokość 360 m n.p.m. W czasach funkcjonowania zamku, wzgórze zamkowe oraz pobliski teren były regularnie karczowane z wysokopiennej roślinności w tym głównie z drzew dla zachowania wysokiej widoczności i poprawy obronności.
Dziedziniec otaczały wysokie na 9 metrów mury ze strzelnicami i gankiem dla straży. Wyższe piętra wież dobudowane zostały z cegły najprawdopodobniej w XVI wieku.
Warownia dzieli się na dwie części: zamek górny, położony między dwiema basztami z murem o grubości 2 m; zamek dolny tzw. przygródek, z obszernym dziedzińcem zakończonym skośną, czworokątną basztą z XV wieku i furtką sklepioną w gotycki łuk.
Do wieży wschodniej (obok bramy wjazdowej) przylega dwukondygnacyjny budynek, prawdopodobnie kaplicy zamkowej oraz skarbca. Na wewnętrznym dziedzińcu znajduje się wejście do budynku mieszkalnego składającego się z trzech izb (obecnie pozostały po nich tylko otwory okienne, można też zauważyć resztki ścian poprzecznych i sklepień piwnic).
Od strony południowej dziedziniec zamku otoczony jest murem. Wieże są okrągłe, z wejściem na wysokości piętra.
Główna brama zamku znajduje się po wschodniej stronie, obok jednej z wież. W dawnych czasach znajdował się tu most zwodzony, zamieniony później na stały.
Mury zbudowano głównie z miejscowego szarego wapienia, choć widać tu i partie z piaskowca jasnego i czerwonego oraz z cegły. Główne lochy mieściły się w dole wieży frontowej (przy głównej bramie).
Istnieje tutaj głęboka na ok. 100 m studnia, wykuta w skale, sięgająca prawdopodobnie poniżej poziomu doliny chęcińskiej.
