Przyroda na wyciągnięcie ręki: Co wiesz o... strzyżyku?

W Polsce liczny ptak lęgowy, w środkowej części kraju średnio liczny. W latach 2008–2012 jego liczebność szacowano na 590–870 tys. par lęgowych. Podczas przelotów pojawia się w całym kraju, ale nie tworzy stad. W tym okresie szczególnie często spotyka się go na Wybrzeżu. Niektóre ptaki pozostają na zimę. 

Obie płci nie różnią się ubarwieniem. W oparciu o prążkowanie lotek można odróżnić roczne ptaki od starszych. W terenie, pomimo nawet licznego występowania, trudno dostrzec strzyżyka, tym bardziej, że jest ruchliwy i trzyma się gęstych zarośli. Po tym zachowaniu jednak łatwo go zidentyfikować.

Ma śpiew bardzo głośny jak na tak małego ptaka, dynamiczny, złożony z długich melodyjnych zwrotek zakończonych charakterystycznym trelem. Jest przyjemny dla ucha człowieka. Szybki świergot z specyficznym niskim trelem słyszany jest kilkaset metrów dalej, rozchodząc się z wysokich koron drzew w lasach i parkach. Ten efekt wspomagają dodatkowo rozwinięte u większości ptaków worki powietrzne. W okresie toków piosenkę samca można usłyszeć prawie wszędzie, zarówno w miejscach eksponowanych, jak i w gęstej roślinności, już od brzasku. Najczęściej ptak siedzi wtedy wysoko na drzewie. Głośny śpiew z głośnymi, melodyjnymi trelami może wykonywać nawet zimą. 

Strzyżyk jest bardzo ruchliwy, zwinny i niespokojny. Zachowuje ostrożność i starannie się kryje przed człowiekiem. W miejscach odsłoniętych pojawia się tylko na chwilę i szybko z nich znika. Jego ruchy są nerwowe i gwałtowne. Lata słabo – nisko nad ziemią wśród roślinności. Ogon trzyma prawie cały czas zadarty (ptak ciągle go unosi), zwłaszcza gdy jest zaniepokojony. Opuszcza go jedynie podczas żerowania. Charakterystyczne jest też wykonywanie dość zabawnych półprzysiadów. Lot prostoliniowy, furkoczący, zwykle niezbyt daleki. Przeloty od marca do kwietnia i od września do początku grudnia, ale migrują pojedyncze osobniki. Aktywny jest w dzień i o zmierzchu. Nie jest to ptak towarzyski – w niewielkie grupy skupia się tylko zimą. Żyje przeciętnie 2 lata.

Jego środowiskiem są bory, wilgotne lasy mieszane i liściaste z bujnym podszytem i runem nisko nad ziemią, gęsto zarośnięte brzegi strumieni, zręby leśne, tereny podmiejskie porośnięte niskimi krzewami, gęsto porośnięte zadrzewienia śródpolne. Szczególnie liczny w nadrzecznych łęgach, olsach i podmokłych brzezinach lub drzewostanach z przepływającymi potokami. Preferuje środowiska zasobne w pokarm, jak ugory, trzcinowiska, ogrody, zdziczałe parki, choć tam tylko żeruje, ale nie gnieździ się. Przebywa zwykle na ziemi lub wśród niskich, gęstych zarośli, często w pobliżu wody. Unika otwartych terenów. 

Jego pożywienie to owady i inne stawonogi (najchętniej chrząszcze) wraz z ich larwami, pająki zbierane z ziemi, gałęzi i liści. Żeruje prawie wyłącznie nisko, do 2 metrów nad ziemią w niskiej roślinności runa i w podszycie. Czasem tylko w dolnej części koron drzew. Zjada również kijanki i narybek. Uzupełnienie stanowią drobne owoce i nasiona.
Gdy szuka pokarmu prześlizguje się pomiędzy krzewami jak mysz. Bezkręgowce zbiera z powierzchni liści, gałązek i kory. Szuka ich też w ściółce leśnej, w szczelinach kory, murów i między kamieniami.

Wyprowadza dwa lęgi w roku – pierwszy w kwietniu, drugi aż do lipca. Samiec zajmuje terytorium i od marca sam buduje kilka gniazd z mchu, źdźbeł trawy i liści. W okresie godowym na swoim terytorium zakłada do 10 gniazd ulokowanych zwykle przy ziemi między korzeniami oraz w innych poukrywanych dobrze miejscach. Samicę przywabia specyficznymi ruchami, charakterystycznym lotem i śpiewem. Rolą samicy jest wizytacja kolejnych konstrukcji lęgowych i wybór najodpowiedniejszego gniazda. Potem wyściela je miękkim materiałem – włosiem i piórami, a następnie zaczyna znosić jaja. W tym czasie samiec w dalszym ciągu śpiewa, usiłując zwabić inną samicę do któregoś z kolejnych gniazd. Samiec może mieć 2–3 partnerki.

Strzyżyk zakłada kuliste gniazda o zamkniętej konstrukcji starannie ukrytych w niskich świerkach, w krzewach jałowca, na ścianie wykrotów, w gęstych gałęziach, pod korzeniami, w szczelinach murów i pni, stosach chrustu lub pod nawisami brzegów w szopach lub komórkach na drzewo. Gniazdo jest stosunkowo duże jak na rozmiary tego ptaka, w kształcie kuli z wejściem z boku, bardzo dobrze ukryte. Zbudowane jest z gałązek, mchu, liści, paproci i innego materiału roślinnego.

Samica składa 5–7 jaj w jednym lęgu. Jaja są białe, delikatnie czerwono plamkowane.
Zarówno wysiadywaniem jaj, jak i opieką nad pisklętami zajmuje się wyłącznie samica. Po zajęciu gniazda przez przyszłą matkę samiec przestaje się interesować swą rodziną i wychowywanie potomstwa zrzuca na partnerkę. W tym czasie trwają nadal jego toki i wabienie innych samic, z których część ulega zalotom. 

Samica sama wysiaduje jaja przez około 14–16 dni. Strzyżyk w chwili wyklucia waży ok. 1 g. Po 4 dniach jego masa wynosi już 3,8 g, zaś po 8 dniach powiększa się ośmiokrotnie i osiąga wielkość jak u osobnika dorosłego. Młode opuszczają gniazdo po 15–17 dniach. Przez pewien czas słabo latają i chowają się razem w zaroślach oraz runie leśnym, jak gryzonie. Na noc wracają do gniazda, niekoniecznie macierzystego w którym się wykluły. Pozostałe gniazda bowiem, tzw. noclegowe, w obrębie rewiru samca nie są opustoszałe. Często używa ich on, a potem pisklęta, jako miejsce noclegowe.

Zaskakującym zachowaniem jest fakt, że młode z pierwszego lęgu opiekują się swym młodszym rodzeństwem, pomagając samicy w karmieniu ich owadami.

Na terenie Polski ptak objęty ścisłą ochroną gatunkową.

 

 

Źródło: niezalezna.pl

#natura #przyroda #Strzyżyk