Przyroda na wyciągnięcie ręki: Co wiesz o... kwiczole?
Kwiczoł jest najgorszym śpiewakiem spośród naszych drozdów. Skrzeczy i trzeszczy podobne nieco do głosu sroki. Odzywa się cały dzień i nawet specjalnie nie ukrywa przed drapieżnikami. Jest odważny, a w chwilach zagrożenia zdarza mu się atakować nawet większe od siebie ptaki jak wrony, czy nawet myszołowy.
Kwiczoł jest dość pospolitym ptakiem, którego spotkać można zarówno w lesie, jak i w parkach i ogrodach. Zimuje w południowej i zachodniej Europie, północnej Afryce oraz w Azji Południowo-Zachodniej.
W Polsce dawniej nieliczny, do końca XVIII w. gniazdował tylko na północnym wschodzie kraju, głównie na Mazurach. W XIX i XX wieku rozszerzał zasięg występowania i stale zwiększał swoją liczebność. Obecnie we wschodniej Polsce jest to liczny gatunek lęgowy (lokalnie bardzo liczny), w zachodniej Polsce – średnio liczny, unika gór.
W latach 2008–2012 jego całkowitą liczebność szacowano na 760 tysięcy do miliona par. Najliczniej występuje na terenach obfitujących w sady jabłoniowe, zwłaszcza w okolicach Grójca, Warki i Sandomierza. Podczas zimowych przelotów bywa bardzo liczny, co roku też pewna część ptaków zimuje w kraju.Lot kwiczołów jest mocny, nieco falisty. Okazjonalnie powoli szybują. Wędrowny, przeloty III–IV i X–XI.
Ptak jest wielkości kosa, o nieco dłuższych skrzydłach. Obie płci ubarwione podobnie, samce jedynie nieco intensywniej. Jest towarzyski i hałaśliwy, zwłaszcza zimą gdy przemieszcza się w dużych stadach.
Często zaciekle broni jaj i młodych przed drapieżnikami, opryskując napastnika swoimi odchodami. Mniejsze ptaki niekiedy zakładają gniazda blisko gniazd kwiczoła, korzystając ze swoistej „ochrony”.
Naturalnym środowiskiem życia kwiczołów są lasy łęgowe, olsy, lasy sosnowo-brzozowe i luźne zadrzewienia w rzecznych dolinach. Zimują głównie na nizinach, często w bardziej otwartych środowiskach, w tym na porośniętych trawą lub uprawianych polach, skrajach wrzosowisk, skrajach lasów i w sadach.
Odżywia się drobnymi bezkręgowcami wyszukiwanymi w ziemi, głównie dżdżownicami. Na ziemi żeruje w charakterystycznej dla drozdów pozie – z opuszczonymi skrzydłami i uniesionym ogonem. Jesienią i zimą zjada głównie jagody i owoce, np. jałowca, głogu oraz jarzębinę, jabłka.
W ciągu roku wyprowadza jeden lub dwa lęgi. Gnieździ się pojedynczo lub w luźnych koloniach - zwykle kilka–kilkanaście par. Gniazdo jest umieszczone wśród gałęzi drzew, zwykle w rozwidleniu pnia na wysokości 4 do 7 m. Zbudowane jest z liści i trawy zlepionych gliną lub iłem, a wysłane miękkimi trawami, włosiem i korzonkami.
Samica składa 3–6 bladoniebieskich, rdzawo nakrapianych jaj. Wysiaduje je przez 10–14 dni.
Młode są karmione przez oboje rodziców. Opuszczają gniazdo po około dwóch tygodniach (12–15 dni), będąc jeszcze nielotne. Mają słabo rozwinięte sterówki. Po kilku dniach zyskują lotność, wcześniej sprawnie biegają. Jeżeli tracą kontakt z rodzicami, zatrzymują się w bezruchu. Nie boją się ludzi. Po dwóch tygodniach stają się już samodzielne, choć czasami bywają jeszcze dokarmiane do około miesiąca po opuszczeniu gniazda.
W Polsce kwiczoł jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.
Dawniej polowano na kwiczoły w celach konsumpcyjnych. Zjadane przez te ptaki jagody jałowca i jarzębiny nadawały mięsu charakterystyczny aromat, dzięki czemu były wysoko cenione przez dawnych myśliwych. W XIX wieku na samym Śląsku odławiano każdej jesieni i zimy ok. 100 tys. kwiczołów.
Źródło: niezalezna.pl
