Jamniki – radosne i ruchliwe psy
Jamniki znane są ze skłonności do ścigania małych zwierząt i ptaków. Cechuje je upór i nieustępliwość, co utrudnia ich tresurę. Szczekają wyjątkowo głośno. Znane są ze swojego przywiązania i lojalności w stosunku do właściciela. Są towarzyskie, jednak obcych traktują z rezerwą i nieufnością. Bardzo łatwo je rozpoznać po budowie ciała: krótkie nóżki, muskularny, nieproporcjonalnie długi tułów, klinowata głowa z wiszącymi uszami. Pomimo niewysokich nóżek psy poruszają się zwinnie i szybko.
Jamnik był określany jako "borsuczy pies", nazwa związana jest z jego budową oraz wykorzystywaniem do polowania na zwierzęta ryjące nory. Rasa wywodzi się z Niemiec. To pies małego wzrostu, o krótkich nogach i wydłużonym tułowiu.
Pierwsze europejskie wzmianki o jamnikach pochodzą ze średniowiecznych Niemiec. W XIV wieku można było przeczytać: "Psy o krótkich nogach wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki".
Rozpowszechnienie jamnika w Europie w XVI/XVII wieku zapoczątkowało wielokierunkowy rozwój tej rasy. Jamnik adaptował się z trudem do chłodniejszego klimatu przez wiele dziesięcioleci. Innym kierunkiem rozwoju jamnika było przystosowanie go do różnego rodzaju polowań. Jamniki zatem były tresowane na: posokowce, psy zaganiające, buszujące, norowce. Zakres ich pracy nie ograniczał się tylko do wypłaszania borsuków z nory, gdzie jamnik był zdany sam na siebie, ale też do zaganiania dzików (jamniki szorstkowłose), buszowania w chaszczach i trzcinie oraz aportowania (długowłose). Obecnie jamniki dość często wykorzystuje się podczas polowań na lisy (potrafią wygonić zwierzę z nory), ale odchodzi się już od polowania przy ich pomocy na borsuki, gdyż są to zwierzęta zbyt niebezpieczne dla jamników.
Jamnik występuje w trzech odmianach wielkościowych: króliczej, miniaturowej i standardowej. Wzorzec tej rasy parametry wielkościowe i ciężar opisuje następująco: jamniki standardowe: obwód klatki piersiowej powyżej 35 cm, górna granica masy ciała ok. 9,0 kg; miniaturowe z obwodem klatki piersiowej od 30 do 35 cm ważące od 6 do 7 kg: królicze – w klatce piersiowej mierzą do 30 cm, a ważą do 3 kg.
Ze względu na długość i rodzaj sierści jamniki dzieli się w każdej z odmian wielkościowych na: krótkowłose, długowłose i szorstkowłose.
Umaszczenie w tej rasie jest dopuszczalne w każdym kolorze, jednak wadą jest maść czysto czarna lub biała bez podpalania. Najczęściej występują jamniki rudobrązowe lub czarne podpalane. Jamniki szorstkowłose mają także umaszczenie dzicze.
Waga jamnika standardowego (największej z odmian jamników) nie powinna przekroczyć 10 kg. Przeciętna długość życia osobników tej rasy to 15 lat.
Psy mają dużą pewności siebie, ta cecha może okazać problematyczna podczas spotkań z dużymi psami. Jamniki są bardzo samodzielne zaś mniej posłuszne. Oznacza to, że już w wieku szczenięcym należy rozpocząć konsekwentne wychowanie i socjalizację pieska tej rasy. Wspólne treningi posłuszeństwa wzmacniać będą także więź między psem a jego właścicielem. Za najbardziej uparte uchodzą jamniki szorstkowłose. Jamniki można wychować na zrównoważone psy ani strachliwe, ani agresywne.
Są radosne i ruchliwe, Charakter jamnika może różnić się w zależności od jego odmiany. Długowłose psy są spokojniejsze. Mają wrodzoną inteligencję odziedziczoną po spanielach. Szorstkowłose natomiast charakteryzuje odwaga terrierów.
Duża część jamników nie lubi nieznajomych ludzi i reaguje na nich szczekaniem i warczeniem. Chociaż najczęściej jamniki są bardzo energicznymi zwierzętami, zdarzają się też psy bardzo spokojne.
Jamnik wymaga szczególnej troski i zainteresowania właściciela. Psy te mają szczególne wymagania jeśli chodzi o tresurę i rozrywkę. Wymagają dużo uwagi, w przeciwnym razie mogą stać się agresywne i groźne. Niektóre nie tolerują dzieci. Przy odpowiednim ułożeniu jamnik może bardzo zaprzyjaźnić się z dzieckiem.
Krótkie nóżki jamnika mogą doprowadzić do wczesnego zwapnienia kości łap, a co za tym idzie ich pokrzywienia. Za sprawą nieproporcjonalnie długiego w stosunku do reszty ciała kręgosłupa jamniki są także bardziej podatne na określony typ dyskopatii, tak zwane porażenie jamnicze. Wskutek tego schorzenia dochodzi do ucisku na rdzeń kręgowy, przez co zwierzę nie może na przykład kontrolować tylnych łap. Zapobiegać lepiej niż leczyć: Silne, muskularne plecy dzięki dużej ilości ruchu oraz prawidłowa waga ciała mogą uchronić jamnika przed tą typową dla jego rasy przypadłością. Kiedy dochodzi do porażenia, nie sposób się go pozbyć, jednak symptomy można złagodzić poprzez leki, fizjoterapię lub zabieg chirurgiczny.
Chodzenie po schodach potęguje u jamnika ryzyko wystąpienia dyskopatii, dlatego zaleca się oszczędzanie tego psu i wynoszenie go na piętro. Jamniki szorstkowłose uchodzą za najbardziej wytrzymałych przedstawicieli rasy.
Źródło: niezalezna.pl
