W czasie prac poszukiwawczo-ekshumacyjnych prowadzonych przez pracowników Biura Poszukiwań i Identyfikacji IPN obecne były siostry ze Zgromadzenia Sióstr św. Katarzyny Dziewicy i Męczennicy: s. Angela Krupińska CSC i s. Patrycja Paśko CSC, odpowiedzialne za proces beatyfikacyjny, oraz delegat arcybiskupa warmińskiego ds. beatyfikacji o. Arkadiusz Czaja OFM. Szczątki odnalezionych zostały zabezpieczone, poddane oględzinom antropologicznym i próbie identyfikacji genetycznej w Zakładzie Medycyny Sądowej w Gdańsku. Prace Biura Poszukiwań i Identyfikacji IPN toczyły się równolegle z prowadzonym przez Kościół procesem beatyfikacyjnym, zmierzającym do wyniesienia do chwały ołtarzy 16 Sióstr Katarzynek, które w 1945 r. poniosły męczeńską śmierć ze strony czerwonoarmistów.
W sobotę, 31 maja 2025 r. o godz. 11.00 na placu przy bazylice św. Katarzyny w Braniewie odbędą się uroczystości beatyfikacyjne piętnastu sióstr katarzynek – męczennic ofiar komunizmu, w tym sześciu odnalezionych i ekshumowanych przez Biuro Poszukiwań i Identyfikacji IPN. Liturgii przewodniczyć będzie kard. Marcello Semeraro, prefekt watykańskiej Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych. W uroczystościach wezmą udział zastępcy prezesa IPN: dr hab. Karol Polejowski oraz dr hab. Krzysztof Szwagrzyk, po. dyrektor Biura Poszukiwań i Identyfikacji IPN.
Siostra Christophora (Krzysztofa) – Marta Klomfass (1903–1945)
Pierwsza spośród 102 sióstr katarzynek zginęła śmiercią męczeńską. Urodziła się 13 sierpnia 1903 r. w Raszągu na Warmii. Była czwartym dzieckiem Augusta Klomfassa i Rosali z domu Such. Klomfassowie mieli 10 dzieci, dwoje zmarło w wieku niemowlęcym. Ojciec pracował w tartaku, matka Rosalia zajmowała się prowadzeniem domu, należała do III Zakonu św. Franciszka. W 1922 r. zgłosiła się do klasztoru Zgromadzenia Sióstr Świętej Katarzyny w Braniewie, gdzie mieścił się dom generalny. Wysłano ja na dwuletnie studium pielęgniarskie w Królewcu, do szkoły należącej do Zgromadzenia Sióstr Katarzynek.
W 1926 r., po ukończeniu szkoły pielęgniarskiej, została przyjęta do nowicjatu. Na święceniach przyjęła imię Krzysztofa (Christophora – „niosąca Chrystusa”). Na początku lat 30. złożyła śluby wieczyste (nieznana jest dokładna data). Posługiwała m.in. w Sząbruku koło Olsztyna, we Fromborku w szpitalu ortopedycznym należącym do warmińskiego Caritas. W 1939 r. została przeniesiona do szpitala Mariackiego w Olsztynie, gdzie została pierwszą asystentką medyczną na bloku operacyjnym. Była lubiana przez uczennice szkoły pielęgniarskiej przy Szpitalu Mariackim. Po wojnie wspominały, że z narażeniem życia potajemnie dokarmiała jeńców wojennych.
Nocą, z 21 na 22 stycznia 1945 r. Armia Czerwona zajęła Olsztyn. Większość pacjentów znajdowała się na dworcu, gotowa do ewakuacji. Siostra Krzysztofa całą noc asystowała przy operacji. Nad ranem zeszła do piwnicy, gdzie sprowadzono pozostałą w szpitalu grupę pacjentów. O godz. 5 rano kapelan szpitalny odprawił Mszę świętą i udzielił wszystkim absolucji generalnej. Siostra Krzysztofa była ubrana w biały habit i welon asystentki szpitalnej. Do szpitala wdarli się sowieccy żołnierze, wzięli ją za lekarza. Zginęła pobita i zasztyletowana przez czerwonoarmistę w obronie czci własnej i chorych, którymi się zajmowała. Została pochowana na pobliskim cmentarzu. Pozostał z niego park, gdzie przez 75 lat spoczywały jej doczesne szczątki.
Siostra Liberia – Maria Domnick (1904–1945)
Przyszła na świat 12 października 1904 r. w leśniczówce niedaleko Klewna, na południowej Warmii. Jej ojciec Józef Dominick był leśniczym. Maria, jako jedna ze starszych córek, pomagała w prowadzeniu gospodarstwa i wychowywaniu młodszego rodzeństwa. W 1926 albo w 1927 r. wstąpiła do klasztoru sióstr katarzynek w Braniewie. W czasie postulatu posłano ją do szkoły pielęgniarskiej w Królewcu, prowadzonej przez Zgromadzenie Sióstr św. Katarzyny. 20 października 1930 r. została przyjęta do nowicjatu. Otrzymała imię Liberia (łac. libertas – „wolność”). Od 1932 r. pełniła posługę pielęgniarską na ziemi lubuskiej, w Trzcielu. Trzy lata później, po złożeniu ślubów wieczystych, przeniesiono ją do miejscowości Sztum na Powiślu. Prawdopodobnie od 1937 r. posługiwała w Szpitalu Mariackim w Olsztynie. Razem z siostrą M. Krzysztofą Klomfass asystowała w czasie operacji, s. Liberia była drugą instrumentariuszką. W czasie wojny z narażeniem życia pomagała przebywającym w Prusach Wschodnich jeńcom wojennym różnych narodowości.
Do miasta zbliżała się Armia Czerwona, dopiero 21 stycznia 1945 r. ogłoszono natychmiastową ewakuację. Siostra Maria Liberia pomogła ok. 50 najmłodszym pacjentom przedostać się na dworzec. Rannych kładziono na peronach. W nocy temperatura spadła do minus 10 stopni Celsjusza. Część chorych i dzieci przeprowadzono do schronu przeciwlotniczego niedaleko dworca. 22 stycznia s. Liberia wyszła ze schronu – prawdopodobnie chciała poszukać czegoś do jedzenia i do picia dla małych pacjentów. Zginęła od strzału w głowę z modlitewnikiem w rękach. Był to brewiarz z obrazkiem podpisanym jej imieniem. Przechodzień przekazał książeczkę siostrom katarzynkom, które 25 stycznia zabrały ciało spod dworca i pochowały bez trumny na przyszpitalnym cmentarzu. Ktoś schował łuskę od naboju znalezioną przy ciele s. Liberii do jej kieszeni. Sowieci wysadzili schron.
s. M. Bona – Anna Pestka (1905–1945)
Urodziła się w 1905 r. Ten rok figuruje w spisie nowicjuszek w Braniewie z 1930 i 1931 r. 21 października 1929 r. została przyjęta do nowicjatu Zgromadzenia Sióstr Katarzynek. Przyjęła zakonne imię Bona (łac. bonus – „dobry”). W drugim roku formacji do sióstr dołączyły s. Liberia Domick oraz Maurycja – Anna Margenfeld – wszystkie trzy znajdą się gronie beatyfikowanych 31 maja 2025 r.
Po ślubach zakonnych s. M. Bona została skierowana do Szpitala Mariackiego w Olsztynie, gdzie zlecono jej prace biurowe, m.in. prowadzenie księgowości, prowadzenie kart chorych, zamówienia szpitalne. 20 kwietnia 1935 r. złożyła śluby wieczyste. Dwa lata później przyjęła imię Maria – jako znak szczególnego oddanie Matce Bożej. Zachorowała na gruźlicę. Najpierw przebywała na oddziale zakaźnym w Szpitalu Mariackim w Olsztynie, potem przeniesiono ją do Ornety. Tamtejszy szpital w czasie wojny stał się szpitalem dla chorych na gruźlicę. Nazywano go „sanatorium”. W Ornecie przebywały również chore na gruźlicę siostry: M. Gunhilda Steffen i M. Rolanda Abraham – 31 maja 2025 r. znajdą się w gronie beatyfikowanych razem z s. M. Boną.
Pod koniec stycznia 1945 r. Armia Czerwona dotarła do Ornety. Miasto zostało zbombardowane, rozpoczęła się ewakuacja. Siostra M. Bona była jednym z leżących pacjentów. Została w piwnicach szpitala razem z kilkoma siostrami, które postanowiły pozostać przy najciężej chorych. 15 lutego do szpitala wdarli się sowieci. Niszczyli, mordowali, gwałcili. W okrutny sposób maltretowali trzy najciężej chore siostry: M. Bonę, M. Gunhildę Steffen i M. Rolandę Abraham. Siostra M. Bona żyła jeszcze 10 tygodni. Zginęła w obronie czci, pobita i dźgana nożami. Zmarła 1 maja 1945 r. Została pochowana na cmentarzu przy szpitalu.
s. M. Gunhilda – Dorothea Steffen (1918–1945)
Urodziła się 2 września 1918 r. w Woli Wilknickiej na Warmii jako najmłodsze z siódemki dzieci Antona Steffen i Klary z d. Graff. Anton był rolnikiem, który śpiewał w chórze parafialnym i orkiestrze. Dorothea w 1937 r., kiedy miała 19 lat, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Katarzynek w Braniewie. Przyjęła imię zakonne Maria Gunhilda. W klasztorze spotkała s. M. Rolandę Abraham (obie będą beatyfikowane 31 maja 2025 r.).
W czasie nowicjatu odbywała praktyki w Lidzbarku Warmińskim. Kiedy wybuchła wojna, w klasztorze w Braniewie znaleźli schronienie uchodźcy, m.in. z Poznania i Warszawy, część pomieszczeń zaadaptowano na szpital polowy.
26 października 1939 r. Dorothea złożyła śluby czasowe. M. Gunhilda pracowała z dziećmi w Braniewie w szkole i przedszkolu. Potem została skierowana do pracy w Szpitalu Mariackim w Olsztynie, gdzie pracowały już jako pielęgniarki siostry: M. Krzysztofą Klomfass, M. Liberią Dominic, M. Mauritia Margenfeld. Siostra Dorothea dołączyła do prac administracyjnych, miała zastępować s. M. Bonę Pestkę, która zaczęła mieć problemy ze zdrowiem. Wkrótce s. Dorothea również zachorowała na gruźlicę. Przebywała w szpitalu w Lidzbarku Warmińskim, potem w Gietrzwałdzie – gdzie wysłano ją na rekonwalescencję, następnie znalazła się w szpitalu w Ornecie. Przybywały tam siostry: M. Bona Pestką oraz M. Rolanda Abraham.
U wszystkich tych sióstr choroba postępowała. 15 lutego 1945 r. do szpitalnej piwnicy, gdzie zostały sprowadzone najciężej chore, wdarli się sowieci. Niszczyli, mordowali, gwałcili. W okrutny sposób maltretowali trzy najciężej chore siostry: M. Bonę, M. Gunhilda Steffen i M. Rolanda Abraham. S. M. Gunhilda była torturowana i postrzelona w klatkę piersiową. Zmarła po 12 tygodniach, 30 maja 1945 r. Została pochowana na cmentarzu przy szpitalu, obok s. M. Bony.
s. M. Rolanda – Maria Abraham (1914–1945)
Urodziła się 17 czerwca 1914 r. w Tolkmicku nad Zalewem Wiślanym jako najstarsza z trojga dzieci Anny z d. Zimmermann i Józefa Abraham, marynarza. Maria należała do Sodalicji Mariańskiej. Prawdopodobnie w wieku 18 lat poprosiła o przyjęcie do klasztoru sióstr katarzynek w Braniewie. Siostry odmówiły, nie przyjmowały wówczas córek marynarzy, jako „niepewnych moralnie”. Wstawiły się za nią siostry katarzynki z jej rodzinnego miasteczka. Została przyjęta do klasztoru w Braniewie.
Zanim rozpoczęła formację zakonną, wysłano ją do szkoły pielęgniarskiej w Berlinie. Z dyplomem pielęgniarki wróciła do Braniewa. 29 kwietnia 1936 r. został przyjęta do nowicjatu – otrzymała imię zakonne Maria Rolanda. W domu zakonnym w Kolnie miała praktyki nowicjackie w 1937 r. W Królewcu ukończyła kurs sanitarny. 2 maja 1938 r. złożyła śluby czasowe. Wysłano ja do Fromborka, tam posługiwała w szpitalu i zakładzie ortopedycznym „Dom Kopernika”, gdzie przeprowadzała rehabilitacje. W 1941 r. złożyła śluby wieczyste. W 1943 lub 1944 r. siostra M. Rolanda zachorowała na gruźlicę. Wysłano ja na leczenie do szpitala w Ornecie. Przebywała tam na początku 1945 r. 20 stycznia Orneta została zbombardowane, rozpoczęła się ewakuacja. Siostra M. Rolanda – jako jedna z najciężej chorych – razem z siostrami: M. Boną i M. Gunhildą, zostały przeniesiona do szpitalnej piwnicy. 15 lutego do szpitala wdarli się sowieci. Siostra M. Rolanda, broniąć kobiecej czystości, była brutalnie torturowana przez czerwonoarmistów. Zmarła 25 czerwca 1945 r.
s. M. Caritina – Jadwiga Fahl (1887–1945)
Jadwiga urodziła się 10 marca 1887 r. w Miejskiej Woli na Warmii. Była najmłodszym dzieckiem Antona Fahl – katechety, dyrektora szkoły podstawowej i Marii z d. Trebbau, która zmarła, gdy dziewczynka miała jedenaście miesięcy. Wychowywała ją trzecia żona Antona Fahl, który miał 18 dzieci z trzech małżeństw.
Dwie starsze siostry Jadwigi wstąpiły do Zgromadzenia Sióstr św. Katarzyny w Braniewie. Jadwiga również wybrała życie konsekrowane. W czasie postulatu wysłano ją do seminarium nauczycielskiego w Braniewie. W czasie obłóczyn 1 kwietnia 1910 r. otrzymała zakonne imię Caritina. Dwa lata później złożyła śluby zakonne.
S. Caritina została skierowana do pracy w pensjonacie dla dziewcząt. W czasie I wojny światowej pielęgnowała rannych i chorych w szpitalu polowym. W 1917 r. została przeniesiona do Kętrzyna. Przez 14 lat była tam katechetką i organistką w kościele, dawała lekcje gry na pianinie. W 1931 r. została sekretarką generalną w klasztorze Zgromadzenia w Braniewie. W 1933 r., w Roku Świętym, towarzyszyła grupie pielgrzymów z Warmii do Rzymu. Rok później razem z przełożoną generalną odbyła wizytację placówek misyjnych Zgromadzenia Sióstr św. Katarzyny w Brazylii.
W 1940 r. została wikarią generalną Zgromadzenia. Klasztor w Braniewie stał się szpitalem polowym. Na początku 1945 r., kiedy Armia Czerwona zbliżała się do Braniewa,. M. Caritina została z najciężej chorymi, których przeniesiono do piwnic. Kiedy chorych ewakuowano, pozostałe w mieście zakonnice schroniły się w starym klasztorze. Po rozkazie o całkowitej ewakuacji, dotarła pod Królewiec. Statek, na którym miała opuścić Prusy Wschodnie, został skierowany w stronę Zatoki Gdańskiej. Dotarła z siostrami do Gdańska, gdzie były świadkami zdobycia miasta przez Armię Czerwoną. Wielokrotnie broniła młode siostry przed atakami sowietów. Została skatowana przez czerwonoarmistów, broniąc młode współsiostry przed gwałtem. Zmarła 5 czerwca 1945 r. Kilka dni później została pochowana na miejscowym cmentarzu. Przez 75 lat jej doczesne szczątki spoczywały na cmentarzu w Gdańsku Brętowie. Po tym jak Biuro Poszukiwań i Identyfikacji przeprowadziło ekshumację zostały przeniesione do grobowca Sióstr św. Katarzyny przy klasztorze w Braniewie.
Sługa Boża s. Generosa – Maria Bolz – urodziła się 26 maja 1902 r. w Łęgajnach (pow. olsztyński). Po śmierci matki wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr św. Katarzyny w Braniewie. Przyjęła imię zakonne Generosa. Po ślubach pracowała jako pielęgniarka w Królewcu, Pieniężnie, a następnie został jej powierzony oddział fizjoterapii Szpitala Mariańskiego w Olsztynie. Po wtargnięciu żołnierzy Armii Czerwonej do szpitala (styczeń 1945) była zamknięta przez dziesięć dni na poddaszu szpitala i tam maltretowana. Po uwolnieniu jej stan zdrowia zaczął się pogarszać. Zmarła 9 maja 1945 r. Jej doczesne szczątki zostały odnalezione i ekshumowane przez Biuro Poszukiwań i Identyfikacji IPN. Nadal trwa jej proces beatyfikacyjny.
