Paul rozpoczął naukę w paryskiej Académie Julian, a potem w École Nationale et Spéciale des Beaux‑Arts. Kiedy miał 25 lat otrzymał nagrodę „Prix de Rome” za rzeźbę „Dawid walczący z Goliatem”. Dzięki tej nagrodzie wyjechał na stypendium do Rzymu, gdzie kontynuował naukę na Akademii Francuskiej. Zmobilizowany w czasie Wielkiej Wojny, walczył m.in. nad Sommą, został odznaczony francuskim Krzyżem Wojennym 1914‑1918. Jeszcze podczas walk myślał o realizacji pomnika upamiętniającego poległych żołnierzy. Napisał w swym dzienniku: „Ja ich wskrzeszę”. Po zakończeniu wojny wziął udział w konkursie państwowym na pomnik upamiętniający bitwę nad Marną. Do dziś oglądać można monumentalne mauzoleum jego autorstwa zwane „Les Fantômes” („Widma”), w Butte de Chalmont, między Paryżem a Reims. Inne europejskie dzieła Landowskiego to – „Synowie Kaina”, „Dla artystów, których imiona zaginęły”, Pomnik Reformacji w Genewie czy sarkofag marszałka Focha w kościele Inwalidów w Paryżu. Przez lata Paul Landowski uczył młodych adeptów sztuki – najpierw w Rzymie, potem w Paryżu, gdzie przed II wojną światową był dyrektorem, a potem rektorem Akademii Francuskiej. Zmarł 31 marca 1961 roku w swoim domu w Boulogne-Billancourt.
Najbardziej znaną na całym świecie pracą Landowskiego jest posąg Chrystusa Odkupiciela w Rio de Janeiro, który został zamówiony przez rząd Brazylii na stulecie uzyskania niepodległości (1922 rok). Budowa przeciągała się z powodów finansowych i proceduralnych. Wreszcie artysta zaprojektował statuę i stworzył jej czterometrowy gipsowy model, a rumuński rzeźbiarz Gheorghe Leonida wyrzeźbił twarz. Rzeźba powstawała przez 9 lat. Przetransportowano ją statkiem do Rio w 1931 roku. Uroczyste odsłonięcie nastąpiło 12 października.
Statua ma 30 metrów wysokości i 8‑metrowy cokół, całość waży 635 ton. Ramiona Chrystusa rozciągają się na 28 metrów. Rzeźba uważana jest za jeden z nowych siedmiu cudów świata. Landowski nigdy nie zobaczył jej na żywo.
