Pierwszy pojedynek stoczył dwa lata później i zapisał, że to doświadczenie oraz towarzysząca mu adrenalina były niezapomnianym przeżyciem. Nie namyślając się wiele wstąpił do gwardii królewskiej i rozpoczął życie żołnierza. W 1639 roku widzimy go w garnizonie Mauzon, w 1640 bierze udział w oblężeniu Arras, gdzie zasłynął brawurą i licznymi pojedynkami. Odniósł wówczas dwie rany: w szyję i w policzek. Wrócił do Paryża, gdzie rozpoczął swą karierę literacką oraz… przygodową. Walki pomiędzy stronnikami możnych były wtedy na porządku dziennym, a Cyrano zyskał sławę, gdy po mieście rozeszła się pogłoska że wraz z kawalerem Lignieres stanęli do walki z ludźmi hrabiego de Guinche, dwóch zabili, siedmiu ranili, a reszta uciekła w popłochu. Już wówczas cierpiał na chorobę weneryczną (częsty przypadek w ówczesnych latach), która spowodowała, że szybko stał się niezdolny do mierzenia się szpadą z przeciwnikami. Rozpoczął więc walkę na słowa, najpierw atakując w prasie kardynała Mazarina, a potem go… broniąc.
Rękopis de Bergeraca
Cyrano De Bergerac był jednym z najbardziej twórczych pisarzy francuskiego XVII wieku, prawdziwie eklektyczną osobowością: powieściopisarz, dramatopisarz, satyryk, epistolograf, przed śmiercią napisał też pierwsze rozdziały traktatu o fizyce. Przyjaźnił się z Molierem. Za najważniejsze jego dzieła uważane są powieści fantastyczne, był prekursorem dzisiejszego nurtu science fiction: „Inny świat” lub „Państwa i imperia księżycowe”, „Państwa i imperia słońca”. To opowieści o podróży po krajach Księżyca i Słońca, w których Cyrano zawarł swoje śmiałe teorie filozoficzne, naukowe i religijne. Pisał o ruchu Ziemi, wieczności i nieskończoności światów, o atomowej budowie ciał, fizycznych zasadach rządzących światem itp.
W wieku 33 lat był już bardzo chory, samotny, nie miał pieniędzy. W takim stanie przyjął go na swój dwór książę Arpajon. Zmarł trzy lata później, w 1655 roku, w wyniku poważnych obrażeń odniesionych podczas… upadku z belki, po której chodził. Prawdziwą i nieśmiertelną sławę zapewniła mu sztuka Edmonda Rostanda „Cyrano de Bergerac" napisana ponad 200 lat po śmierci Cyrano.
