Pierwsza Lwowska im. naczelnika Kościuszki – dowodził Czesław Pieniążkowicz,
Druga Lwowska im. naczelnika Chodkiewicza – dowodził Franciszek Kapałka,
Trzecia Lwowska im. pułkownika Platerówny (żeńska) – dowodziła Olga Drahonowska (przyszła żona Małkowskiego),
Czwarta Lwowska im. Mohorta – dowodził Andrzej Baternay.
Władzę nad drużynami objęła Komenda Skautowa z naczelnikiem Kazimierzem Wyrzykowskim na czele, która w grudniu przekształciła się w Związkowe Naczelnictwo Skautowe. Dla drużyn skautowych Andrzej Małkowski przetłumaczył książkę twórcy skautingu Roberta Baden-Powella, która została wydana pod tytułem „Scouting jako system wychowania młodzieży”.
Istotę różnicy w priorytetach pomiędzy skautingiem założonym przez gen. Roberta Baden-Powella a ruchem powstającym w Polsce, Andrzej Małkowski określił tak:
Harcerstwo to skauting plus niepodległość.
Słowo „harcerz” pochodzące od średniowiecznych harcowników – rycerzy, którzy pierwsi staczali przedbitewne pojedynki na oczach obu stojących naprzeciw siebie armii – zostało przyjęte jako polski odpowiednik „skauta” czyli „zwiadowcy”. W 1913 r. prof. Eugeniusz Piasecki napisał, iż
Z kolei pozdrowienie harcerskie – „Czuwaj” wprowadziła do polskiego skautingu w 1912 r. Olga Drahonowska wraz z 3 Lwowską Drużyną Żeńską im. Emilii Plater. Stało się to na obozie letnim LDŻ, kiedy postanowiono zastąpić przejęte przez skautów z Towarzystwa Sokół pozdrowienie „Czołem” obowiązującym do dzisiaj „Czuwaj”, które ma przypominać o konieczności stałej gotowości do czynu, służby dla ojczyzny, pracy dla innych i nad sobą. „Czuwaj” szybko rozpowszechniło się w pozostałych organizacjach skautowych i zostało oficjalnie przyjęte przez cały skauting.polski harcerz to nie tylko ktoś, kto pokazuje drogę innym (zwiadowca), ale również ten, który pierwszy nadstawia pierś za swoich bliźnich.
Stopniowo ruch skautowy rozszerzył się na ziemie polskie zaboru pruskiego i rosyjskiego. W okresie I wojny światowej drużyny skautowe odegrały dużą rolę w walce o niepodległość. W 1918 r. drużyny skautowe i drużyny harcerskie połączyły się, tworząc Związek Harcerstwa Polskiego.
