Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie w składzie:
ppłk. Hryckowian Jan – jako przewodniczący
kpt. Badecki Józef – jako sędzia
kpt. Nowacki Stefan – jako ławnik
Z udziałem por. Czarkowskiego Ryszarda – jako protokólanta w obecności prokuratora wojskowego – Wiceprokurator Naczelnej Prokuratury W.P. mjr Łapiński Czesław, obrońców: z wyboru adw. Buszkowskiego, Finterowej, Maślanko, Sobczyńskiego, z urzędu adw. Grabowskiej i Rettingera, rozpoznawszy na rozprawie jawnej sprawę Pileckiego Witolda (…) kierując się przepisami art. 3, 240, 245-247 K.W.P.K sąd orzekł:
osk. Witold Pilecki vel Roman Jezierski
jest winny
przest. z art. 7 Dekretu z 13.VI.1946 r. popełnionego w ten sposób, że w okresie od lipca 1945 r. do 8 grudnia 1945 r. na terenie Włoch, a następnie do 8 maja 1947 r. na terenie Polski działając na szkodę Państwa Polskiego jako płatny rezydent obcego wywiadu kierowanego początkowo przez Sztab II-ego Korpusu Andersa, zorganizował na terenie Polski sieć wywiadowczą i za pomocą zwerbowanych informatorów gromadził dokumenty stanowiące tajemnicę Państwową, zawierające informacje o organizacji, działalności i obsadzie personalnej kierowniczych stanowisk Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, wiadomości charakteryzujące układ sił politycznych wewnątrz Państwa, rozwój i siłę wpływów Bloku Demokratycznego, partii robotniczych i związków młodzieżowych, strukturę gospodarczą Kraju, osiągnięcia gospodarki narodowej, rozmów handlu zagranicznego i teksty układów handlowych z Z.S.R.R., Bułgarią i materiały te po opracowaniu i sporządzeniu fotokopii przekazywał za pośrednictwem kurierów i emisariuszy do ośrodków dyspozycyjnych obcego wywiadu – i za to
skazać go
w myśl art. 7 cytowanego dekretu na karę śmierci oraz w myśl art. 46 par. 1, art. 49 par. 1, art. 48 par. 1 K.K.W.P. pozbawić go praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na zawsze oraz przepadek całego mienia
przest. z art. 15 par. 1 i art.1 par. 2 Dekretu z 13.VI.1946 r. popełnionego w ten sposób, że w okresie od listopada 1946 r. do 8 maja 1947 r. w Warszawie działając w porozumieniu z Tadeuszem Płużańskim, Kuchcińskim ps. „Leszek” i Wacławem Alchimowiczem czynił przygotowania do gwałtownego zamachu na Funkcjonariuszy Bezpieczeństwa Publicznego i za to
skazać go
w myśl art. 13 par. 2 na karę śmierci oraz w myśl art. 46 par. 1, art. 49 par. 1 i art. 48 par. 1 pozbawić go praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na zawsze oraz przepadek całego mienia
przest. z art. 6 Dekretu z 13.VI.1946 r. popełnionego w ten sposób, że od lipca 1945 r. do maja 1947 r. na terenie Włoch a następnie Warszawy, jako obywatel Polski, w związku z działalnością na szkodę Państwa Polskiego, opisaną wyżej w ust. I, przejął dla siebie korzyść majątkową w łącznej sumie 940 dolarów amerykańskich od osób działających w interesie obcego wywiadu – i za to
skazać go
w myśl art. 6 cytowanego dekretu na karę więzienia przez lat 15 oraz w myśl art.46 par. 1 i art. 49 par. 2 K.K.W.P. pozbawić go praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na okres 5 lat
przest. z art. 4 Dekretu z 13.VI.1946 r. popełnionego w ten sposób, że od marca 1946 do maja 1947 r. w Warszawie bez pozwolenia przechowywał broń palną, amunicję i materiały wybuchowe a w szczególności przy ul. Śliskiej nr 50 dwa ręczne karabiny maszynowe, 26 granatów ręcznych i 260 sztuk amunicji różnego rodzaju, przy ul. Pańskiej nr 85 m.6, 4 pistolety maszynowe systemu „Mas” i „Sten”, pistolet systemu „Parabellum”, 26 magazynków do tej broni i 890 sztuk amunicji różnego kalibru, wreszcie przy ul. Skrzetuskiego 20 m. 1 – pistolet typu „Vis”, trzy magazynki, 203 naboi do pistoletu oraz materiał wybuchowy – i za to
skazać go
w myśl art. 4 par. 1 Dekretu z 13.VI.1946 r. na karę śmierci oraz w myśl art. 46 par. 1, art. 49 par. 1, art. 48 par. 1 pozbawić go praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na zawsze oraz przepadek całego mienia
przest. z art. 117 par. 1 i 2 K.K.W.P. popełnionego w ten sposób, że od grudnia 1946 do maja 1947 w Warszawie będąc obowiązany jako oficer w stopniu podporucznika do rejestracji i służby w szeregach Wojska Polskiego, nie uczynił zadość publicznemu wezwaniu do tej służby w terminie oznaczonym – i za to
skazać go
w myśl art. 117 par. 1 i 2 K.K.W.P. na karę więzienia przez 10 lat
przest. z art. 191 K.K. popełnionego w ten sposób, że od grudnia 1946 do maja 1947 na terenie Polski używał za autentyczne podrobione świadectwa tożsamości (karty rozpoznawcze) na nazwiska Romana Jezierskiego i Witolda Pileckiego – i za to
skazać go
w myśl art. 191 K.K. na karę więzienia przez 2 lata.
Źródło: pilecki.ipn.gov.pl
