Dr Jerzy Targalski spoczął na Powązkach Wojskowych. Pożegnali go m.in. Piotr Lisiewicz i Michał Rachoń

Śp. Jerzy Targalski od 1976 r. współpracował z Komitetem Obrony Robotników. Za udział w zbiórkach pieniędzy dla represjonowanych robotników i kolportaż niezależnych wydawnictw - m.in. "Biuletynu Informacyjnego" KSS "KOR" i "Głosu" - został zwolniony z pracy na UW. Od 1977 r. współpracował z "Głosem" i Wydawnictwem "Krąg" zajmując się tematyką Wschodu. Współtworzył niezależne czasopisma "Niepodległość" oraz "Obóz".

O jego działalności na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach mówił Antoni Macierewicz. 

- On organizował ludzi, którzy z tym materiałem docierali do wszystkich. To właśnie 1976 rok, to ten moment, kiedy Jerzy zobaczył straszliwie poranione przez ówczesny aparat przemocy plecy robotników, kiedy mógł dotknąć ludzi, którzy byli torturowani. Kiedy mógł spotkać się z ich rodzinami i ich wspomóc. Stało się to przełomem w jego życiu, ale i w życiu Polaków i Państwa Polskiego

- wskazywał marszałek senior Sejmu RP, dodając:

To przesłanie, ten dorobek pozostanie na zawsze z nami. Ale jego kształt, jego wartość, jego rzeczywiste przesłanie, muszą kształtować na zawsze naród polski. Bez tej wiedzy przestaniemy istnieć. Te wielkie prace muszą być razem z nami, tak jak razem z nami na zawsze pozostanie Jerzy Targalski.

Zastępca redaktora naczelnego "Gazety Polskiej" Piotr Lisiewicz współpracował z doktorem Targalskim w mediach. 

- Jerzy Targalski lubił mówić, ale nie lubił gadulstwa. Bliska mu była filozofia czynu, dlatego szukał cały czas czynu. Szukał tego, kiedy szukał Ruch Kontroli Wyborów, kiedy starał się dotrzeć, do których nie było łatwo dotrzeć. Widział całą marność tych różnych naszych inicjatyw, czasami bylejakość i przed tą bylejakością przestrzegał - jakby chciał powiedzieć, że optymizm nie zastąpi nam Polski. Żeby tę Polskę niepodległą mieć, to trzeba na nią zasłużyć. Wszystkich krytykował, ale ci, którzy tej niepodległości nie służyli, byli dla niego przeciwnikami

- podkreślił. 

"Twardo stąpał po ziemi. To także jest część jego przesłania, która obok wielkich ksiąg także z nami pozostanie" - podkreślił redaktor Lisiewicz. 

Doktora Jerzego Targalskiego pożegnał też redaktor Michał Rachoń, który przed laty był jego studentem. - Słyszeliśmy słowa o człowieku wybitnym. Naukowcu, historyku, dziennikarzu, publicyście. Ale dla wielu z nas Jerzy Targalski był po prostu nauczycielem, absolutnie wybitnym - powiedział. 

- Przez 20 lat, rok w rok, kształcił kolejne pokolenia, kolejnych ludzi. Czegoś takiego wielu z nas nie przeżyło nigdy wcześniej, nigdy później. Otworzył oczy wielu ludziom - zaznaczył Rachoń.

Na koniec ze strony redaktora Rachonia padły wzruszające słowa:

Wykształcił cały legion ludzi, którzy nie tylko pracują państwa polskiego w administracji, w służbach, w dyplomacji, na uczelniach, uniwersytetach. Dziś jego myśl niosą i będą nieśli dalej. Żegnaj mistrzu, do zobaczenia.

ŚP. Jerzy Targalski (1952-2021)

Jerzy Targalski urodził się 28 lipca 1952 r. w Łodzi. W 1976 r. ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, a rok później studia w zakresie filologii starożytnego wschodu w Instytucie Orientalistycznym UW. W latach 1976–79 był studentem studium doktoranckiego w Instytucie Historycznym UW, a w okresie 1980-81 pracownikiem naukowym IH UW.

W 2007 r. na Akademii Humanistycznej w Pułtusku Targalski uzyskał stopień doktora na podstawie pracy pt. "Mechanizmy demontażu komunizmu w Jugosławii na przykładzie Słowenii i Serbii (1986–1991)".

Zajmował się naukowo problematyką przemian ustrojowych w Europie Środkowej i Wschodniej na przełomie lat 80. i 90. - szczególnie rolą odgrywaną w tych przemianach przez służby specjalne. Opublikował m.in.: "Tajni współpracownicy policji politycznej w państwach postkomunistycznych" (1992), "Ukraina. Historia, współczesność, konflikty narodowe" (1993, "Białoruś. Historia, współczesność, konflikty narodowe" (1993), "Rumunia. Historia, współczesność, konflikty narodowe" (1993), "Estonia. Historia, współczesność, konflikty narodowe" (1995).

Wspólnie z Dorotą Kanią i Maciejem Maroszem napisał książki "Resortowe dzieci. Media" (2013) "Resortowe dzieci. Służby" (2015) i "Resortowe dzieci. Politycy" (2016). "Resortowe dzieci. Służby" zdobyły Główną Nagrodę Wolności Słowa w konkursie Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w 2015 roku.

W wypowiedziach publicznych wielokrotnie zwracał uwagę na zagrożenia wynikające z dużego wpływu byłych funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa oraz Wojskowych Służb Informacyjnych i ich tajnych współpracowników na życie polityczne i gospodarcze Polski po 1989. Był zdecydowanym zwolennikiem lustracji i dekomunizacji.

Był współpracownikiem "Gazety Polskiej" i Telewizji Republika, współtwórcą portalu internetowego ABCnet i Fundacji Orientacja. W 2020 r. został odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Jerzy Targalski zmarł 19 września. Miał 69 lat.

#dr Jerzy Targalski