Pozdrowienia dla tych, którzy po nas przyjdą…
Pracownicy firmy zajmującej się renowacją zabytkowego kościoła Nawrócenia św. Pawła w Lublinie natrafili na kamienną płytę natrafiono podczas prac w sąsiedztwie ołtarza głównego. Widnieje na niej data 14 listopada 1901 roku, nazwiska kilku osób: profesora Hieronima Łopacińskiego, inżyniera Kasjana Zakrzewskiego, Teofila Kubalskiego oraz Kazimierza Ozimka, a także adnotacja: „Pozdrowienia dla tych którzy po nas przyjdą”.
Proboszcz parafii ks. Cezary Kowalski wyjaśnił, że tablica upamiętnia wydarzenie sprzed 123 lat, gdy grupa inżynierów i murarzy pod przewodnictwem Łopacińskiego weszła do krypt, w których bernardyni chowali swoich współbraci. Wiązało się to z pracami, które prowadzono w świątyni po kasacie zakonu w XIX w. i utworzeniu parafii. Wówczas ołtarz odsunięto od nawy głównej, żeby zrobić więcej miejsca dla wiernych.
Renesans lubelski
Hieronim Łopaciński urodził się 30 września 1860 roku w Ośnie Górnym na Kujawach. Był językoznawcą, etnografem, historykiem, bibliofilem, nauczycielem w gimnazjum w Lublinie. Prowadził pionierskie badania z dziedziny językoznawstwa i ludoznawstwa. Zajmował się m.in. gwarami ludowymi, zabytkami kultury ludowej, dziejami narodowymi Białostocczyzny, Podlasia, Śląska Cieszyńskiego, Kaszub, Wielkopolski. Zmarł 25 sierpnia 1906 roku i został pochowany na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie.
Kościół pod wezwaniem Nawrócenia św. Pawła to jeden z najważniejszych zabytków renesansu lubelskiego – nurtu architektonicznego inspirowanego architekturą włoską, charakterystycznego dla budowli sakralnych na Lubelszczyźnie, budowanych lub przebudowywanych w pierwszej połowie XVII wieku. Budowle tego typu jako pierwszy wyodrębnił i określił terminem "renesans lubelski" Władysław Tatarkiewicz w 1926 roku.
Średniowieczna wieża
Pierwszy zbudowany tu kościół gotycki z lat 1470-1497 uległ zniszczeniu i został przebudowany ponad pół wieku później. To tutaj 29 czerwca 1569 roku odbyło się nabożeństwo dziękczynne przed podpisaniem aktu Unii Lubelskiej. Kolejny pożar zniszczył kościół w 1602 roku. Wykonana wtedy w ciągu pięciu lat przebudowa, według projektu muratorów Rudolfa Negroniego i Jakuba Balina, wywarła decydujący wpływ na kształtowanie się renesansu lubelskiego. Świątynia stała się prawdopodobnie wzorcem powielanym przy budowie innych kościołów na terenie Lublina i regionu. Podczas obecnie trwających prac odkryto też w zakrystii kościoła fragmenty nieznanej średniowiecznej wieży, a już wstępna analiza murów wykazała, że jest ona starsza niż wschodnie skrzydło klasztorne i prezbiterium kościoła wybudowane po pożarze z 1602 roku.
Źródło: pap.pl
