Magdalena Łysiak

Społecznik, rolnik, rysownik i poeta – Witold Pilecki niewątpliwie był człowiekiem wielu talentów. Rocznica jego śmierci, a zarazem Międzynarodowy Dzień Pamięci Bohaterów Walki z Totalitaryzmem, to idealna okazja do tego, aby przyjrzeć się rotmistrzowi z nieco innej perspektywy: jako człowiekowi z krwi i kości.  A że krwią (podobnie jak wiedzą) można się podzielić, Instytut Pileckiego zaprasza do akcji, która wymaga zarówno krzepkiego umysłu, jak i… prawidłowej krzepliwości! 24 maja, w przeddzień 76. rocznicy śmierci Witolda Pileckiego, będzie można wziąć udział z zbiórce krwi, posłuchać gawędy o mniej znanym obliczu rotmistrza, a także „zebrać” owoce, który rosły w ogrodzie Pileckich: gruszki, czarne bzy czy czeremchy.

To relacja, która szczegółowo opisuje podbój Babilonu w 539 r. p.n.e. przez perskiego króla Cyrusa Wielkiego, założyciela Imperium Achemenidów, który stworzył największe imperium epoki. Opisuje między innymi schwytanie Nabonida, ostatniego króla Babilonu. Naukowcy potwierdzili, że walec ten powstał tuż po podboju ok. 539–530 r. p.n.e.

Kiedy pewien dentysta oglądał świeżo wyremontowany dom swoich rodziców, ze zdziwieniem zobaczył w jednej z płytek trawertynowych fragment kości ludzkiej szczęki. Badania skamieniałości doprowadziło do nieoczekiwanych wniosków – zęby należały do jakiegoś hominida, przodka współczesnego człowieka: homo erectusa lub neandertalczyka i mają prawdopodobnie od 24 000 do 1,9 miliona lat…

Niemiecka okupacja z lat 1939–1945 kosztowała życie 5,2 mln polskich obywateli i przyniosła Polsce straty, których wartość przekracza dziś 6,2 bln zł. 22 kwietnia 1964 roku Sejm PRL przyjął ustawę wstrzymującą bieg przedawnienia wobec sprawców „najcięższych zbrodni hitlerowskich” z okresu II wojny światowej. Już w pierwszych latach powojennych odbyły się głośne procesy niektórych niemieckich zbrodniarzy wojennych urzędujących w okupowanej Polsce. Na karę śmierci zostali skazani m.in. generalny gubernator Hans Frank (w 1946 roku w Norymberdze), komendant KL Auschwitz Rudolf Höß czy kat getta warszawskiego Jürgen Stroop (dwaj ostatni w Warszawie – odpowiednio w 1947 i 1951 roku).