Boże Ciało za Piastów w Krakowie – z pism Deotymy

Uroczystość Bożego Ciała jest może najwspanialszą ze wszystkich wspaniałości kościelnych. Obchodzona pod kopułą samego nieba, obsypana deszczem kwiatów i to w najpiękniejszej porze roku, zawsze zachwyca swą półnieziemską poezyą – a w owych latach zachwycała tem silniej, że była jeszcze nowością. Niedawno zatwierdzona przez Stolicę Apostolską, dopiero od lat kilku wprowadzona do Polski, budziła nie tylko nabożeństwo, ale i gorącą ciekawość i współubieganie się, posunięte nieraz do silnej zazdrości.

Bo jeśli i dziś jeszcze najzacniejsze domy dobijają się o zaszczyt stawiania ołtarzy, cóż to się musiało dziać wówczas. Wyrywano sobie tę chlubę, obdzierano wnętrza mieszkań ze wszelkich przyozdobień, wydobywano wszelkie skarby z lochów, aby przystroić ołtarze, ulice, bramy a nawet ziemię po której przechodziła Processya. A nie było może jednej piędzi ziemi w Krakowie, po którejby orszak z Panem Bogiem nie przeszedł, bo jak tydzień długi, codzień inne Processye ciągnęły, coraz to z innych kościołów, ażeby żadna część miasta nie czuła się pokrzywdzoną. Łatwo zgadnąć, że wszystkie dzielnice przesadzały się w przepychu i najśliczniejszych pomysłach, byle przyćmić swoje sąsiadki. Ale co już naprzód wiedziano, to że wszystkie będą przyćmione przez ostatnią Processyę, tak zwaną „Maryacką”, która w drugi czwartek, popołudniu okrążała Rynek. Na Rynku bowiem mieszkali ludzie najbogatsi, a przy tem ta ostatnia Processya miewała dodatek, jakiego brakowało poprzednim; po skończonym Nabożeństwie, odgrywano zazwyczaj na Rynku wielkie religijne Misterium na zakończenie radosnego tygodnia. Na to widowisko marzone, oczekiwane, Kraków cieszył się prze rok cały. Już trzy miesiące naprzód szyto ubiory, rozdawano role, a księża kierujący widowiskiem nie mogli dać sobie rady z ciekawym narodem…

 

Źródło: Rok polski w tradycji i pieśni/Zygmunt Gloger

 

#Rzeczpospolita #I #ciało #Boże