Boję się takiego PiS
Milczenie jest złotem, ale nie wtedy, gdy się pali. Po wielu miesiącach zakończyła się (de)rekonstrukcja rządu PiS. I wbrew temu, co się usiłuje narzucić elektoratowi, ta operacja była katastrofą i ma znacznie szerszy kontekst. Obojętnie jaki geniusz przypiszemy liderowi partii i jak bardzo będziemy wierzyć w szczere intencje partii, co samo w sobie jest naiwnością, jednej rzeczy żaden elektorat nie przełknie.
Narzucania partyjnych decyzji, wbrew woli elektoratu i w połączeniu z brakiem racjonalnego wyjaśnienia decyzji – to zawsze i wszędzie musi się skończyć źle. Ważne jest, kto zostanie premierem, ale jeszcze ważniejszy od samej zmiany jest sposób jej przeprowadzenia. Niczym nieuzasadnione upokorzenie Beaty Szydło jest faktem. Żałosne laudacje dla Morawieckiego w TVP, w najgorszym stylu Kurskiego, są faktem. Niedorzeczne wyjaśnienia PiS, które zamiast konkretów rzuca bełkotliwe „mamy nowy etap”, są faktem. Generalny i emocjonalny sprzeciw elektoratu, łącznie z uwagami, że „Prezes oszalał”, są faktem. Nieprawdopodobne argumenty przytaczane po prawej stronie, że Morawiecki to format światowy, kochany przez UE i finansjerę, a jego wpływy rozciągają się od Chin do USA, są faktem. Wreszcie fatalna ręka Jarosława Kaczyńskiego do kadr, to też fakt. Operacja polityczna przeprowadzona przez PiS, bez względu na jej finał, mówi nam jedno. Tak się polityki nie robi, czegoś podobnego poważna partia własnemu elektoratowi uczynić nie może. Każde działanie polityczne, które wywołuje popłoch i sprzeciw w obozie przeciwnika, jest usprawiedliwione, ale wywołanie takich samych efektów we własnym obozie to grzech śmiertelny. PiS zajął się sam sobą i ja się takiego PiS boję, bo przed oczami pojawia się uśmiechnięta ruda twarz.
Źródło:
Wczytuję ocenę...
